升仙台前白玉碑,柱石拿攫龙之而。鸿文载在御制集,初不假手词臣为。
我来摩挲一再读,颠者踪迹大可疑。忆昔元人失其鹿,群雄角逐争驱驰。
濠州布衣人未识,芒砀云气常随之。金陵一朝定九鼎,六合不足烦鞭笞。
是时楚兵最剽悍,不自量力来交绥。国家将兴有先兆,天遣来告贞元期。
明明天眼识王气,故以险怪惊愚蚩。英君往往谋略秘,计大不许寻常窥。
亦如田单破燕骑,神道设教尊军师。不然兹事乃近诞,小数何足夸权奇。
白旄一麾江汉靖,军前长揖从此辞。留侯自伴赤松去,谷城空立黄石祠。
天池之山高巍巍,竹林仙驭杳莫追。鹤归倘记石华表,世代已逐沧桑移。
百年雨露在山泽,惟有松柏参天枝。
猿不闻呼僧已归,翠烟依旧锁崔嵬。
水今流向人寰去,山昔飞从佛国来。
古径夏寒风落木,苍崖阴润雨生苔。
客缨自喜无尘濯,歌罢沧浪饮一杯。
小雪寒仍在,烟花意巳深。老侵长路鬓,春荡故园心。
幸可追沂咏,何劳费越吟。微躬应自爱,莫作愧千金。
落日明西极,高云暗朔方。楼台分照耀,宇宙一苍茫。
不借蛟龙便,虚成燕雀忙。何须遣雷怒,郁郁绕高梁。
君向曹溪路,云向空中度。
曹溪路上行,云从脚下生。
我闻普贤古真人,一一毛孔皆出云。
一云普现无边身,无言何用持赠君!唯有空中一片云,谁能系此长氤氲?君行若见南华老,请君问取虚云好。
西风吹鬓,残发早星星。叹故国斜阳,断桥流水,荣悴本无凭。但朝朝、才雨又晴。人生飘聚等浮萍。谁知桃叶,千古是离情。正无奈、黯黯离情。渡头烟暝,愁杀渡江人。伤情处,送君且待江头月,人共月、千里难并。笳鼓发,戍云平。此夜思君,肠断不禁。尽思君送君。立尽江头月,奈此去、君出阳关,纵有明月,无酒酌故人。奈此去、君出阳关,明朝无故人。
壳坚于石,色白于雪。
仁在其中,香味清绝。
况之松子,格韵度越。
庭前柏树,视此亦劣。
松柏著土,其子乃结。
此仁无根,更何所著。
松柏有种,有枯有活。
此仁无种,生生不灭。
天不能灾,人不能伐。
吾欲令此仁普偏博,吾欲令此仁取不竭。
家家且足,可采可撷。
人人圆成,可咀可嚼。
初无奥旨,亦无秘诀。
不假思量,何劳论说。
个中浑全,了无分别。
仰见高山兮,石洞之穴。
俯此清泉兮,万古不个。
金炉无香道书朽,隔枕秋声下残柳。琐窗眉歛愁寄笺,悬梦已入浮云边。
蕉廊风多独吟处,落叶幽魂各来去。寒虫一夜啼渐低,露白星黄共争曙。
卷起帘来见天下,千古丛林作话{左木右霸}。
承天今日再堤撕,一段风光无缝罅。
挂席发秋早,微风已满樯。
中流片影去,远水一舟将。
海雨忽来重,江云相带凉。
知投孝廉宅,三径接苍茫。