曾执干戈卫鲁邦,颍川家世愈芬芳。
扶疏枝叶连江浙,烜赫或名冠魏唐。
卓荦高才当企及,青精一饭故宜偿。
获通谱系诚倾盖,昭穆从斯永不忘。
紫塞秋风紧,凌寒踏晓霜。潦余沙尽白,关外柳先黄。
饮马长城窟,呼鹰古战场。平生登览兴,敢惜鬓毛苍。
行过武宁县,初晴物景和。岸回惊水急,山浅见天多。
细草浓蓝泼,轻烟匹练拖。晚来何处宿,一笛起渔歌。
京洛贵游子,结驷康庄衢。前麾拥楚舞,后骖杂吴歈。
结交尽侯门,意气陵上都。玉食豺虎侧,闇者适所趋。
宁知穷巷士,仄仄顿空庐。冬裘不掩胫,夕粟无斗储。
阨抑曷足悲,主者顾乘除。神奇化臭腐,荣盛可久居。
子云草玄地,千载名不渝。
此日湖山路,霜风玉树枝。顿成千古别,不尽百年悲。
丹桂秋香早,青灯夜影迟。严翁双涕泪,便是忆君时。
行迈南康路,客心离怨多。暮烟葵叶屋,秋月竹枝歌。孤鹤唳残梦,惊猿啸薜萝。对江翘首望,愁泪叠如波。
小岘丰碑大陆书,摩挲虿尾扫龟趺。
机云宗派公家是,晋宋文章此外无。
方被春牵时梦草,岂为秋动辄思鲈。
行藏俱不达情性,在在江山听指呼。
夜榻无高枕,秋灯有短檠。
嗜书如女色,敲赋若金声。
岂是长贪者,何其太瘦生。
功名犹欠子,子不欠功名。
宦游佳处是零陵,廪稍优饶水石清。
心不思归归不乐,汝休强劝拂人情。
陵山雨过菌迸生,故人茹薇配作羹。飞车速将及退食,香夺檀炷光玉莹。
半生槃涧餍此味,老顾拜惠如尝新。我如禅诵子守塔,每饭无著思天亲。
烹鱼溉釜付忾叹,斋素自养心源清。手栽松桧正愁槁,破晓膏沐都向荣。
髯乎一饱对嫩旭,野芹信美何由陈!