故人何处望,秋色满江濆。入水溪虫乱,过桥山路分。
鹤归松上月,僧入竹间云。莫惜中宵磬,从教梦里闻。
近卜孟家邻,箪瓢不厌贫。关河今夜月,兄弟异乡人。
对酒伤春晚,思家入梦频。明朝又分手,客路孰相亲。
凡马慕骐骥,努力思远行。置之跛驴中,咫尺遂自矜。
学者所虑远,欲并扬鸾鸣。岂以胜时俗,骤尔意气盈。
聋瞽固易欺,奈有聪与明。作诗戒群居,吾言非汝轻。
圭塘谕德真寿星,斑衣戏舞满中庭。同年笑我雌为甲,上寿看君老复丁。
壶有仙公新授药,厨留长史旧传经。他时若许相依住,愿割西山一半青。
忆昔先生致政时,至今留在十图诗。古来贤达知几早,此日山林问舍迟。
故国衣冠多草莽,中原郡县半旌旗。白云汾水秋风外,目送归鸿有所思。
秋江水多鱼唯唯,海风驱潮葭菼靡。轻舠竞载罛网出,欲向中流截鲂鲤。
巨鳞有神不可获,腾踏波涛脱泥滓。最怜濡沫笭箵间,小白针头尖如指。
钓璜渭叟晚终遇,西塞玄真徵不起。若人自是隐者徒,岂比沙岛渔蛮子。
高髯能画得玄理,涂抹山川游戏耳。千岩万壑堆白云,稍看人家乔木底。
眼中之景何所似,富春泽畔鸬鹚里。两台萧瑟秋风高,脚底滩声荡清泚。
我当扁舟冲雁过,彷佛厓根旧曾舣。自知世外渔者村,只合投竿老烟水。
巨缁未办五十犗,草屩捞虾从此始。
春色先从天上来,花枝尽发凤凰台。
不知别后乡园树,寂寞书窗开未开。
皇帝书征老秀才,秀才懒下读书台。
子房本为韩仇出,诸葛应知汉祚开。
太守枉于堂下拜,使臣空向日边回。
老夫一管春秋笔,留向胸中取次裁。
步出城西关,松柏郁盘盘。道逢上陵者,手指西陵田。
借问葬者谁,大将葬衣冠。大将非战死,军中答刺罕。
健儿啖人鲊,无骨赐桐棺。
读书不负万乘君,焉敢挟策干侯门。
极目姑苏暮云暗,濯足洞庭秋水浑。
千金不意市骏骨,一饭岂期哀王孙。
我今拂袖且归去,高卧桐江烟水村。