二千馀里路,一半是波涛。未晓著衣起,出城逢日高。
关山多寇盗,扶侍带弓刀。临别不挥泪,谁知心郁陶。
河沙古寺临江干,山如蜿蜒翠龙蟠。
入门双石踞虎豹,排云万竹森琅玕。
山中有景开屏面,路入西崖羊角转。
一湖横陈白于银,一溪西来净如练。
僧言此处好结亭,孔方绝交呼不应。
竹阴深中即亭子,风月为户云为棂。
寄赀录事今岂少,不日诛茅坐林杪。
饭余曳杖一登临,看尽青天没飞鸟。
晚天落日浮湖光,渔舟相连鸿雁行。
浩歌横笛互相答,底处更欲求潇湘。
荷山对面不盈咫,门前吾家锦江水。
何时亭子高崔嵬,年年钓蓑为此来。
海国悬符为辟兵,驱来雷檄又纵横。中天雨露天中节,半夜风云夜半晴。
繁露何须灾异对,商霖原为相公生。忧民幸慰祈年意,笑把菖蒲泛酒觥。
王萧书迹卫公诗,流落江南世少知。
古寺购寻遗刻在,新亭龛置断珉奇。
模传遂比黄庭字,埋没非同石鼓碑。
墨薮书评多逸事,何妨挥翰与题辞。
尖峰万仞刺苍天,积雪茫茫不计年。信马穿林云里去,回头一笑若神仙。
独坐年将暮,常怀志不通。有时须问影,无事却书空。弃置如天外,平生似梦中。蓬心犹是客,华发欲成翁。迹滞魂逾窘,情乖路转穷。别离同夜月,愁思隔秋风。老少悲颜驷,盈虚悟翟公。时来不可问,何用求童蒙。
逝将归旧林,复此别知音。绾鱼惭分薄,解剑感交深。
目送三河使,身分十亩吟。从兹一相失,长叹隔飞沉。
去马疾如飞,看君战胜归。新登郄诜第,更著老莱衣。
汉水行人少,巴山客舍稀。向南风候暖,腊月见春辉。
箕南斗北各殊方,谁信相思去梦长。蓬断草枯当岁晏,寥寥空对蕙炉香。
从来疑造物,无处识其真。好月难终夕,名花不尽春。
青灯空照室,白氎谩遗巾。泣血怜慈母,悲酸动四邻。