吴兴画手古所传,近代复数莫士元。莫郎画山惟画意,不学吴人金碧繁。
前年为我写岑寂,落笔悲风动萧瑟。不知浑沌开何年,绝壁犹含太古色。
两株古木苍藓皮,烟云轇轕回风吹。广乐秋张洞庭野,铁网夜起珊瑚枝。
林下古木荒茅茨,绿萝交络檐间垂。抱琴来访者谁子,路险不畏溪桥危。
颠崖石磴何逶迤,仙人往往凌丹梯。九疑衡岳俨在目,复恐有路通仇池。
我家金华山色里,见画忽忆山中时。明年春雨瑶草绿,荷锸归采南山芝。
飘然去谒八仙翁,自地从天香满空。紫盖迥标双鹤上,
语音犹在五云中。青溪不接渔樵路,丹井唯传草木风。
歌此因思捧金液,露盘长庆汉皇宫。
青门柳枝软无力,东风吹作黄金色。
街东酒薄醉易醒,满眼春愁销不得。
门外的杨柳无力的下垂着,春天的东风把柳枝吹成了金黄色。
东街的酒力太小,醉了很容易就会醒来,满腹愁苦还是消不了。
衮衣华藻刻坚珉,下马来寻剥藓痕。
断画岂如弦可续,阙文犹冀石能言。
鬣村故址今仍在,螭首遗踪碎莫存。
欲较智愚三十里,又飞丝鞚过前村。
鲸波设险古犹今,习俗何尝计浅深。风伯持人惊世路,山黎厌客著官箴。
君臣上下无私意,天地中间有此心。遥想二公皆定力,曾经人海看升沉。
缠经六日便颁人,还是长庚初度辰。
兰砌声名千载旧,竹林风月几时新。
诗书本是吾家事,灯火须勤汝辈亲。
未金杯为寿祝远,且期及第为亲荣。
剑江西畔老耆英,眉寿将逢八秩龄。车裹蒲轮当有召,琴弹花县每能听。
志崇天爵头如雪,世问沧田眼似星。毫末不藏心地直,时烦矍铄到公庭。
行李秋将老,停鞭日已西。
深村见人少,孤寺与云齐。
试问沾微禄,何如返故栖。
鸡鸣不成寝,乘月下清溪。
诛茅自结林中屋,林密先删百竿竹。
南山献状漏南亭,北路行歌喧北曲。
谁知江海蔡中郎,岁晚栖栖泊岭阳。
未有净名方丈室,小斋聊寄锦江航。
劝君须学逃名隐,题揭徒然绚黛粉。
诸看郑圃四十年,妙在不知而不愠。
我今亦住茅竹间,身世浑如系缆船。
空间之中何所有,圣门勋业浩无边。
此君且伴幽人趣,时来岂不茅连茹。
瓶罍果醉两三人,会约伊渠杖藜去。
春事纷纶去,槐阴襞积来。
此花方靓丽,侍我正徘徊。
堕砌晨霞烂,凌波锦帐开。
有怀能赋客,把酒独登台。