真洪蒋魏继沦终,天肯忧人国欲空。众口生憎来论学,诸贤死不解和戎。
良图已付悲歌外,旧恨祇留奏稿中。拟续八哀才思短,剩将双泪洒松风。
觌面江干千尺像,一州胜处说西林。
雪涛欲验青衣涨,步转云堂向后寻。
触目风光不易裁,此间何似舞雩台。病躯若得长无事,春服成时岁一来。
美人不可期,迢遥隔江浒。惟遣白云来,伴我幽栖处。
世上驱驰祇自纷,芒鞋有路出尘氛。春晴踏遍千郊翠,秋好穿残五岳云。
幽意只同藜杖得,閒踪时趁鹿麋群。侯门珠履三千客,野外谁堪半席分。
挟矢候江阴,鼋鱼出绿浔。年华生意苦,天地杀机深。
掬水犹磨雪,侵肌竟是金。高山不可住,令我独沉吟。
几见篆烟爇茑萝,白星黄石毓灵波。赤松果剩凌云地,尚有彭篯日月多。
少年有志觅封侯,老去知非万事休。
薄有田园能自适,不妨卖剑买黄牛。
姑射风姿绝点埃,年年长是腊前开。
方疑今岁无消息,多谢君能折取来。
午咏招提游顿花,太原更宿老禅家。病躯偏爱幽栖好,高枕虚堂皓月华。