终朝异五岳,列翠满长安。地去搜扬近,人谋隐遁难。
水穿诸苑过,雪照一城寒。为问红尘里,谁同驻马看。
积雨柴门草色新,一经白首又青春。
也知性癖难趋俗,却喜身闲不属人。
冷食邻家将禁火,软泥门巷不生尘。
高怀谁肯同消散,放棹烟江采白蘋。
春尽大方游,思君便白头。地蒸川有毒,天暖树无秋。水急三巴险,猿分五岭愁。为缘知己分,南国必淹留。
憔悴满衣尘,风光岂属身。卖琴红粟贵,看镜白髭新。栈畔谁高步,巴边自问津。凄然莫滴血,杜宇正哀春。
紫阁雪未尽,杏园花亦寒。灞西辞旧友,楚外忆新安。细雨猿啼枿,微阳鹭起滩。旋应赴秋贡,讵得久承欢。
别日何易会日难。
山川悠远路漫漫。
郁陶思君未敢言。
寄书浮云往不还。
涕零雨面毁形颜。
谁能怀忧独不叹。
耿耿伏枕不能眠。
披衣出户步东西。
展诗清歌聊自宽。
乐往哀来摧心肝。
悲风清厉秋气寒。
罗帷徐动经秦轩。
仰戴星月观云间。
飞鸟晨鸣。
声气可怜。
留连怀顾不自存。
丝绳玉瓶引深井,冰厚银床夜初冷。
素手深笼倚辘轳,月明独照娉婷影。
井上高高两桐树,乌啼只在人愁处。
金凤衔珠压鬓云,仿佛随风欲飞去。
井水虽深有限期,人心有愁无尽时。
桐阴散乱月将落,滴尽铜龙谁得知。
两弯弓月眉端照,一朵忪云鬓畔归。
欲默不能言不可,娇心无著凭青衣。
小窗睡起觉衣松,怪底幽情似酒浓。立尽斜阳人不见,目随征雁到回峰。