月出江头半掩门,待郎不至又黄昏。
夜深忽听巴渝曲,起剔残灯酒尚温。
新凉树杪来,风色动衔杯。
檐晚蜓蜻挂,篱晴蛱蝶回。
一溪秋水到,满屋豆花开。
无限江南意,吴歌醉懒裁。
绿酒娟娟白玉瓶,酴絪花发语猩猩。《竹枝》歌断人无那,十二峰头暮雨青。
月出江头半掩门,
待郎不至又黄昏。
深夜忽听巴渝曲,
起剔残灯酒尚温。
闲来得句费推敲,爱月翻嫌树影交。试向画阁斜处过,一双宿蝶起花梢。
寒夜读书忘却眠,锦衾香尽炉无烟。
美人含怒夺灯去,问郎知是几更天!
十里崎岖半里平,一峰才送一峰迎。
青山似茧将人裹,不信前头有路行。
山路崎岖不平,山峰延绵不绝。
周围的青山就像蝉茧一样把人包围起来,让人难以置信前面还有路可行。
如今何处是横塘,在府城南淮两旁。
魏蜀两都皆不似,蓬莱三岛足相方。
乌衣巷口排金屋,朱雀桥边立粉墙。
有底繁华难说似,何妨把作画图张。
细雨消残暑,微风送薄凉。秋声乾木叶,夜气湿衣裳。
冰雪行将至,关山去正长。那堪燕市口,愁坐听鸣螀。
庭闱万里隔重关,省觐宁知惨客颜。冰合马嘶杨柳渡,月明人过桦皮山。
直因温清离乡国,不是周流好辙环。安得回天君有力,金鸡早放老亲还。