童童山上松,条条风中柳。四时一以化,贞脆随所守。
人生天地间,苦无金石寿。阴阳不停驭,霜露变林薮。
小人羡荣利,志士耻升斗。余生三十年,碌碌犹奔走。
探海斩妖蛟,利剑不在手。侧身视风尘,哀歌对樽酒。
明月写素心,孤云结良友。曾许稷契俦,羞居管晏后。
进未奋功名,退非耕畎亩。一身半浮沉,百年任休咎。
今古浩无涯,悠悠叹白首。
绿阴青子渐能佳,杨柳深藏三四鸦。
春有余情无处著,林边野草亦开花。
有客攀条感旧游,依然风景画桥头。青帘沽酒烟中市,银甲调筝水上楼。
不是别离常带恨,纵非风雨也关愁。那堪玉露凋伤后,落叶哀蝉咽暮秋。
历尽巴山白发新,西风何处不伤神。
马曹蹭蹬官难起,鸟道艰危老更贫。
九派长江春后雁,一年芳草梦中人。
相思况是无消息,徙倚天涯涕泪频。
星炯炯,思依依。关山幽梦绕,风雨暗魂飞。江南春好浑闲却,何事游人滞不归。
村村开玉树,处处绽银花。始信乾坤富,谁人说大家。
贫家风物厌铅华,波影浮来尽落霞。梦里青山閒岁月,镜中人面想桃花。
秋镫病后惟馀砚,春水愁多未浣纱。枕上片魂谁唤起,夕阳烟树几归鸦。
千朵稼芳倚槛斜,一枝枝缀乱云霞。
凭君莫厌临风看,占断春光是此花。
绿浅香柔绝点尘,乱如丝缕叠如茵。阅残野火千秋劫,斗尽东风六代人。
池上有谁还得句,江南无此不成春。和烟和雨年时路,知否王孙最损神。
坐待梅花尽,征人独未归。
宫妆临镜懒,春信到边稀。
断缕惊龙管,余香入凤帏。
持将花比貌,空有泪沾衣。