杏花零落柳毵毵,独倚危栏望碧潭。春到江南肠已断,况无春色到江南。
贫贱常戚戚,富贵常婜婜。婜戚两无朕,祸变生东夷。
烽燧久未熄,干戈动经时。王者岂好战,丑虏纷猖披。
狞飙振槁叶,严霜瘁枯枝。败绩屡奏闻,旰食繁忧滋。
不才将家裔,激愤摧肝脾。请缨岂无路,绝裾诚所悲。
骨肉渐已远,锋镝乃所私。贫富会有尽,生死焉得知。
傫然为此别,此别非平时。老母发浸白,定省谁扶持。
荣辱实自召,谤誉姑听之。脱能赋归来,与君陈相思。
愁里青春去,年来白发加。
细书欺老眼,烂饭惬衰牙。
宁梦穴中蚁,不疑杯里蛇。
南窗时隐几,一缕篆烟斜。
咸平岸下分襟日,襄邑亭前把臂时。十载光阴惊一梦,塞尘踏尽鬓如丝。
霜毛一别各毵毵,兴味年来老不堪。横槊赋诗休塞北,扁舟垂钓渐江南。
弟兄交契比雷陈,白首相看意转亲。收拾壮怀同老去,江皋他日幸相邻。
月出江头半掩门,待郎不至又黄昏。
夜深忽听巴渝曲,起剔残灯酒尚温。
新凉树杪来,风色动衔杯。
檐晚蜓蜻挂,篱晴蛱蝶回。
一溪秋水到,满屋豆花开。
无限江南意,吴歌醉懒裁。
绿酒娟娟白玉瓶,酴絪花发语猩猩。《竹枝》歌断人无那,十二峰头暮雨青。
月出江头半掩门,
待郎不至又黄昏。
深夜忽听巴渝曲,
起剔残灯酒尚温。