春分过也,小楼昨夜,棠梨花谢。章台折柳,西园拾翠,暗香随马。
午风轻,莺声乍,盈盈侣秋千初罢。再相约、黄昏踏月,窗下绿蛾重画。
玉骨冰肌染嫩红,依依低映粉墙东。莫教狼藉春泥里,常伴妆台斗艳容。
秋高月冷晓风斜,路近灵山望眼赊。叠巘浮青迷鸟道,三峰泻玉镇龙沙。
空潭碧蓄源头水,老树红酣雪后花。安待飞仙同举袂,登巅一览赤城霞。
梅龙阅世今几春,皮毛剥破生苍鳞。
通身苔藓云气湿,恰如初蜕离海滨。
蜿蜒恍惚露半腹,花光补之难貌真。
只恐天上行雨去,呼吸风雷惊世人。
青帝行春信自专,精心知向海棠偏。不沾工部风骚力,犹占句芒造化权。
倚槛半开红朵密,绕池初应翠枝连。谁人与拔栽琼苑,看与花王斗后先。
西塘客竟去,草树响飕飕。箫鼓前村赛,烟霞何处楼。
风飘秋社燕,月泻晚溪鸥。野色携归案,诗情挂倦眸。
一年蜡屐几回看,等到花开惜到残。漠漠冻云连近远,荒荒野月照清寒。
于人疏落如无意,写尔高空正自难。记得遥山旧茅屋,破扉朽几一枝安。
烛花红死睡初醒,一枕孤怀病客情。
海上有山应大梦,人间无路可长生。
乾坤意入凭栏阔,风月人归似旧情。
汉殿香销春寂寂,夕阳无语下西城。
少小诗才苦不纵,束缚霜毫万牛重。有如工女立寒窗,刻剪衾裳作鸾凤。
虽然十指尽僵裂,神物焉能为我用。十年学诗祇自惭,那有一篇堪百讽。
一自明湖醉风雪,复出从军事鞍鞚。青磷白骨皆眼见,恨蕊愁花亦心痛。
夜镫草檄百纸空,晓月吹铙万夫閧。玉貌歌来尚战场,金朽丐处均厮从。
从此豪情风雨至,倏忽高歌鬼神送。流黄夺得九张机,织出天衣尽无缝。
李杜韩苏生不再,衮衮群儿空簸弄。放翁诗诀已轻传,清钟谁更敲秋梦。
静夜新雷雨欲滋,无端愁为落梅支。因追灞上初春日,转念孤山二月时。
香雪易飘风细细,飞琼难挽柳丝丝。问梅那得情如我,祇恐桃花笑也痴。