隔年竹笋干霄出,竟日杨花似雪飞。欲脱缊袍还恋恋,怕开箱锁检春衣。
林径西风急,松枝讲钞馀。冻髭亡夜剃,遗偈病时书。
地燥焚身后,堂空著影初。吊来频落泪,曾忆到吾庐。
勾芒畅生意,惠风改繁霜。
日月天清明,桃李春辉光。
庶情悉萌达,众羽同飞翔。
乘时各有适,皞皞齐康庄。
山人感物化,欣惬殊未央。
回视元气初,万端一微茫。
我欲观其微,因之问鸿荒。
终日无人昼掩扉,绿阴庭草自相依。轻寒晓觉池台静,半夜春随风雨归。
恰似旧游莺独语,略无馀恨燕争飞。飘零不解东君意,却放杨花乱扑衣。
灵和殿里最风流,三月飞花满御楼。
换得玉人眉样巧,一春浑不下帘钩。
浩浩通津水,茫茫远接天。烟光牛渚外,秋色雁行边。
孤棹横江渡,群山与岸连。有人沙觜立,应是待来船。
宁须种种谱宣和,一片春云亦自多。谁遣此君相伴住,翻枝常入楚人歌。
群动息已久,萧然忘世纷。半窗秋色老,几度瑞烟芬。
琴弄羁人操,书翻古篆文。旅怀燕市月,乡梦楚江云。
衣薄惊寒早,灯残夜过分。一声南去雁,此际最先闻。
下竺山前打一遭,丁宁门子看溪桥。
恐惊绕磵梅花落,莫遣行人语笑高。
桃李粗疏合负荆,岁寒标格许谁并。
花中有道须称最,天下无香可斩清。
倚竹向人如少诉,临流窥影更多情。
何当唤取湘累起,伴我空山茹落英。