内史用尧意,理京宣惠慈。气和祥则降,孰谓天难知。
济旱露为兆,有如埙应篪。岂无夭桃树,洒此甘棠枝。
玉色与人净,珠光临笔垂。协风与之俱,物性皆熙熙。
何必凤池上,方看作霖时。
东水将孤客,南行路几千。虹翻潮上雨,鸟落瘴中天。
谪去宁留恨,思归岂待年。衔杯且一醉,别泪莫潸然。
干戈久不息,百苦无一乐。县官急徵需,贫富悉笼络。
西州正击贼,空拳日相搏。贼马当道驰,贼舟沿海泊。
盗贼固枭张,官军愈鹰掠。征讨五六年,贼势未便削。
朝忧万甑空,暮叹衣袖薄。点军五百辈,顾望累退却。
太仓万斛粟,食尔欲深托。馀粒犹在咽,吐之若糟粕。
返旆拟攻城,长刀忍相著。伤心百姓财,剽夺入已橐。
朝廷养此曹,不啻如巨膊。如何负国恩,幸然寻就缚。
老夫铁石肠,见此泪迸落。形容为枯槁,肌肤倍萧索。
深悲世事非,屡日情怀恶。皇天未厌乱,旱魃尤肆虐。
不雨逾半年,何由增廪糳。天道既靡常,人心益惶霍。
民食转艰难,军储盍图度。终朝仅一餐,无力太俭约。
虽免死甲兵,犹恐填沟壑。丈夫幸听之,未用遽惊愕。
牧守任龚黄,将帅命李郭。牧布抚字恩,将展经济略。
天下不日清,阴霾散寥廓。
独步孤山下,来寻带藓枝。江村流水晚,沙路夕阳迟。
僧屋闲云径,人家小竹篱。春风吹薄袂,细细袭诗脾。
光武中兴主,严光避世翁。云边一片石,江上几秋风。
浊醪初熟正鸡肥,野老冲烟跨犊归。漉酒烹鸡成小酌,醉眠忘却脱蓑衣。
三月江南暖尚微,雨馀草色故菲菲。野棠自发真娘墓,烽火犹连道士矶。
谩说尚方封事少,未闻南国羽书稀。何人得似秦文学,小阁褰帘看燕飞。
江南春尽子规啼,愁里看花思转迷。乳燕定巢当户语,断虹截雨傍江低。
斩鲸政欲提三尺,簪笔何由侍两闺。满眼干戈连海岱,置身安得月中梯。
荪桡送桂旌,沿洄多冶情。扳条约翠袖,掬水弄璚英。
清吹随风度,纤腰束素明。家居白下里,夫戍洛阳城。
明光朝执戟,细柳夜分营。许国承恩重,忘归念妾轻。
贞心似江水,朝夕向东倾。
层波荡晴旭,长松落清阴。曳杖者谁子,逍遥散冲襟。
野芳发幽香,览古动遐吟。美人不可见,相望楚江浔。