好去昌吾道,谁能滞故乡。壮怀云万里,吟兴月三湘。
浦阔鱼吹浪,天低燕语樯。祝融青眼在,南极想辉光。
瞬息光阴便百年,壮时无谓此身坚。
莫随白日悠悠去,要见先民的的传。
心耻文俳似班马,眼看青紫自头旋。
望云飞鸟长天外,临水不知鱼在荃。
沈吟岩野意不展,燮理一身居屡迁。
愿学只知依孔圣,懒从禅客问因缘。
圣门子贡最明达,肯使宫墙但及肩。
天生我才朴更拙,未逢良匠入雕镌。
清漳见公二十载,论仁一句期超然。
致知两字足功力,方信能行穷化先。
南山文会未振起,公今远去岷江边。
闻说豺狼卧当路,日向黄昏休更前。
况复江城动鼙鼓,四时烽火长相连。
征轮决去曳不止,男儿性命绝可怜。
晓月子规惊别梦,冥冥空有泪痕溅。
临岐相赠要切语,慎勿使我空华颠。
北归已过沅湘渡,骑马东风武陵路。
山花无限不关心,惟爱桃花古来树。
闻说桃花更有源,居人共得仙家趣。
之子渔舟安在哉,我欲乘之望源去。
江头相逢老渔父,烟水苍苍云日暮。
投午拱手向我言,桃源之说非真然。
当时渔子渔得钱,买酒醉卧桃花边。
桃花风吹入梦里,自有人世相周旋。
酒醒惊怪告俦侣,远近接响俱相传。
靖节先生绝世人,奈何记伪不考真。
先生高步窘末代,雅志不肯为秦民。
故作斯文写幽意,要似寰海杂风尘。
不然川原远近蒸霞开,宜有一片随水人东来。
呜呼神明通八极,岂特秘尔桃源哉。
我闻是言发深省,勒马却辞渔父回。
及晨遍览三春色,莫便风雨空莓苔。
白兔天边月,黄龙戍外城。蟠蛇明扎阵,哨马照归营。
镜破佳期阻,轮圆虏命倾。丈夫取报国,莫念妾身轻。
常山县前放船开,桐庐江口寄书回。君行不受人间热,六月海潮如雪来。
弹琴多去情,浮楫背潮行。人望丰壖宿,虫依蠹木鸣。
樯烟离浦色,芦雨入船声。如疾登云路,凭君寄此生。
一从云水住,曾不下西岑。落木孤猿在,秋庭积雾深。
泉流通井脉,虫响出墙阴。夜静溪声彻,寒灯尚独吟。
老枫残月晓江滨,送客归来又送君。
愁滴离声三叠泪,眼穿行色万重云。
过湘应取离骚续,到邑终期课最闻。
莫为西班羞薄宦,要思先世立殊动。
梨花风动玉阑香,春色沈沈锁建间。
唯有落红官不禁,尽教飞舞出宫墙。
秋月上中天,迥照关城前。晕缺随来减,光满应珠圆。
带树还添桂,衔峰乍似弦。复教征戍客,长怨久连翩。