不堪冷照黄昏月,强倚春风作杏妆。虽得容颜暂时好,欠他肌骨旧来香。
红杏枝枝娇似染,绿杨处处密成围。苦无颜色相追逐,自趁东风作雪飞。
自是清寒第一花,玉容春醉晕流霞。罗浮迢递三千里,却与桃源共一家。
三阳入星纪,万里寒威逼。迟日何其凄,同云淡无色。
避户谷回飙,幽林鸟敛翼。茅鸡午不鸣,屋乌时不食。
凋谢时防花,冯陵忧害稷。龙蛇转蛰深,牛羊归径黑。
去去任飘零,行行歌偪侧。气候纪东南,风色看西北。
灾荒尚如此,边声况绝域。碧树掩长杨,黄尘动荆棘。
宫中落便乾,民间冻岂识。炉火拥妻儿,感伤中心尽。
梦后粉残花落,空馀寂寞幽香。开帘东边月上,料峭春思茫茫。
海上春风日日颠,山头春色几时妍。清明过了朱明近,未有红芳到眼前。
别院东风料峭寒,春衫已试脱应难。
黄昏却傍灯归去,缓约花期几日看。
宝剑千金买,生平未许人。
怀君万里别,持赠送交亲。
孤松宜晚岁,众木爱芳春。
已矣将何道,无令白发新。
结屋离黄道,开门对白沙。
一庄千古月,三径四时花。
客至旋沽酒,身闲自煮茶。
相闻虫鸟外,不复听喧哗。
料峭东风破客衣,春寒不比腊前时。
绝怜墙角樱桃树,全似梅花雪后枝。