佳晨烂漫隔篱枝,水国烟霜落木时。百里庐山堪胜绝,三秋鸿雁独归迟。
肩舆尚尔行花县,戏马应渠载酒卮。止饮经年还肺病,萧条一任北风吹。
九日人间节,凭高何处登。山中甘寂寞,岁序任凋零。
发短羞簪菊,堂虚酷似僧。牛山成往事,吾计祇东陵。
重阳寒寺满秋梧,客在南楼顾老夫。步蹇强登游藻井,
发稀那更插茱萸。横空过雨千峰出,大野新霜万叶枯。
更望尊中菊花酒,殷勤能得几回沽。
九日强游登藻井,发稀那敢插茱萸。横空过雨千峰出,
大野新霜万壑铺。更望尊中菊花酒,殷勤能得几回沽。
频忆东篱兴颇阑,霏霏密雨逼人寒。梅边香放移家去,客里黄花那罄欢。
凭危阑、茱萸愁把,作寒野色悽迷。拌一回扶醉,便消得、斜阳西。
信是无风无雨,甚寥天鸿唳,梦压云低。笑刘郎、恁日搦管怯糕题。
指峻路、有人手携。
秋期。省记疑非。颦欲损、远山眉。算黄花晚畹,閒情得似,陶令东篱。
可无白衣人至,最醒处、易成悲。峭西风、未妨吹帽,茂陵丝鬓,谁惜绿减霜欺,清泪自持。
又匆匆、一回重九,菊萸总随愁新。恁悲哉秋气,惯萧瑟、隔年人。
最是无风无雨,费遥山眉翠,镇日合颦。念东篱、俊约迹往越成尘。
渺过雁、几重冷云。
黄昏。忍对清尊。持薄酒,与谁温。甚青娥皓齿,檀痕掐损,毕竟声吞。
总然夕阳如醉,算多事、怨浓氛。强登临、自怜衰鬓,故人不见,寥落客里佳辰,霜重闭门。
照回漪,沿堤疏蓼,入门已觉秋深。为层台高峙,引游屐,一登临。
未信无多风雨,竟波兼天涌,地接云阴。更萧萧万木,聒耳作龙吟。
渺众虑、有人感音。
侵寻。往事烟沉。篱菊采与谁簪。剩横空几点,飞鸿瞥影,如诉离襟。
倚风独思鲈鲙,正红树,遍江浔。尽南枝、故巢犹在,夜寒霜重,鸣鹤归后疑瘖。
肠断自今。
前岁登高日,去今曾几何。今兹登高日,来岁又高歌。
鼎鼎百年中,岁月如鸟过。自计三十年,所得殊无多。
思欲稍著书,恐为流俗呵。不如事心性,颐神养天和。
晨风战枯荷,清霜杀高柳。
人生俯仰间,能得几重九。
节序来无停,已及黄花酒。
流落拾遗心,西江独回首。