战城南,戢不息。朝战城南,暮哭城北。积尸累累,肉腐鸟不食。
放马泽中,雪没马腓。沙寒草枯,不得马肥。北风夜吹,胡兵四围。
我欲上马,马瘦不驰。我欲射箭兮,硬不开。但语城中亲,汝出收我骸。
战城南,君莫悲。猛虎啮人,翔于山垂。欲食虎肉,不避虎威。
男儿立功,横行四夷。生当公侯,死当白骨归。
沙岸青春雨,风吹野水涯。不沽寒食酒,空映古坟花。
城郭人烟细,楼台暮景斜。东流尔何意,滚滚送年华。
伐木久不歌,谷风竟谁陈。文叔为天子,严陵乃故人。
贵贱既殊绝,物色何殷勤。三召始能至,再顾不得臣。
迹远交始全,道诎身乃伸。清风激颓俗,馀辉映千春。
至人在师世,大贤贵亨屯。所以风云遇,渭水投竿纶。
而我濩落士,偶然挂簪绅。功成拂衣去,垂钓沧浪滨。
花柳发韶年,佳游竞锦鞯。异方寒作食,孤馆醉宜眠。
春思离边冷,乡愁暗里燃。惟应河畔草,能解思绵绵。
袅袅腰肢王一围,妒红娇绿淡春晖。莫教名字传宫掖,终遣诗人剌绿衣。
卧薪终夜泣孤臣,落月飞霜几度春。能使姑苏聚麋鹿,谁知却是浣纱人。
田家无所求,所求在衣食;
丈夫事耕稼,妇女攻纺绩,
侵晨荷锄出,暮夜不遑息。
饱暖匪天降,赖尔筋与力。
租税所从来,官府宜爱惜。
如何恣刻剥,渗漉尽涓滴。
怪当休明时,狼藉多盗贼。
岂无仁义矛,可以弥锋镝。
安得廉循吏,与国共欣戚,
清心罢苞苴,养民瘳国脉。
奸雄盗窃幸倾危,只道冥冥便可欺。想得民心思汉日,正当杨子剧秦时。
弃繻略比终军少,折桂初逢素女游。且逐鹿车归海曲,还如萧史别秦楼。
冰清玉润终辉映,白璧明珠岂暗投。他日尚书传仲默,几年南国咏雎鸠。
去年战桑乾源,今年战葱河道。洗兵条支海上波,放马天山雪中草。
万里长征战,三军尽衰老。匈奴以杀戮为耕作,古来唯见白骨黄沙田。
秦家筑城避胡处,汉家还有烽火然。烽火然不息,征战无已时。
野战格斗死,败马号鸣向天悲。乌鸢啄人肠,衔飞上挂枯树枝。
士卒涂草莽,将军空尔为。乃知兵者是凶器,圣人不得已而用之。