金谷桃李丛,畚插费培植。
寒冰犹未泮,花叶已薿薿。
贞松生南山,石老厥土瘠。
春回气尚浅,生意几欲息。
东皇本无私,托根异形色。
曾谓天地功,不及粪壤力。
过隙年光,如毛尘事,几人识破休矣。归去来兮,云耕水钓,林下澹然宁耳。翠微影里,别有些逍遥真味。一曲玄歌寄天香,叹物华荣悴。白茅半间而已。畅情怀、四时吟醉。返照人生,毕竟到头何济。坐看空华起灭,这混成消息越众美。太朴淳风,清虚妙理。
若论修真,玄关直指,外缘心上都撇。静处跏趺,存神握固,莫辩是非优劣。任缘度日,除饱暖其馀忘绝。一味清闲价无穷,对下愚难说。端的至诚妙诀。叹学人、几曾休歇。默默昏昏,壶内玉花开彻。恍惚中间显现象,见宝珠、光耀似皎月。悟得之时,同游圣阙。
独芳三径属秋深,清致贞姿快赏心。
解道卓为霜下杰,平生靖节最知音。
公府潭潭莫近前,绝怜荒草废池边。
骨藏黄壤今成土,楼入青云旧格天。
零落故家成不去,消磨名士向南迁。
百年心事无人识,祗有鸡林贾客传。
关西木落夜霜凝,乌帽闲寻紫阁僧。松迥月光先照鹤,
寺寒沟水忽生冰。琤琤晓漏喧秦禁,漠漠秋烟起汉陵。
闻说天台旧禅处,石房独有一龛灯。
人道春寒早系舟,楚山一夜雨浏浏。
此生削迹江边路,嫩绿纷红只自愁。
顾家好亭子,夏坐午风轻。阶蚁无私食,园蜂有序行。
池深荷气浅,竹密磬声清。人事多升灭,寒潮不世情。
满路尘嚣不耐愁,眠牛冈上自清秋。
霜高木叶流丹冷,宜为黄花一举瓯。
唤回残睡强矜持,浅破朱脣倚笛吹。
千古妖妍磨不尽,长随春色上花枝。