生绡一幅中堂垂,眼前雪景何清奇。悬崖绝壁光彩发,老树幻出琼瑶枝。
云际柴门半欲掩,似是白日将西时。披毡戴笠者谁子,冲泥傍险相追随。
一人前行仰关进,蹇驴失脚双撑持。仆夫荷杖药瓢举,以袖护顶行迟迟。
一人骑马过桥去,桥危溪恶马力疲。二人骑驴各袖手,耸肩觅句寒如痴。
鬅鬙指关向翁语,须慎险峻毋遨嬉。中有一人跨牛背,牛行不动如舟移。
最后二人从二奚,青骡白马光陆离。囊中琴弦冻且折,志在山水谁相知。
吾闻岭南天气煖,群庞见雪嘷如驰。从来此景不易得,固知画者劳心思。
坐令炎瘴尽消息,清气散入诗人脾。
前后兵师战胜回,百馀城垒尽归来。
当时将卒应知感,况得君王为举哀。
一夜风吹恐不禁,晓来冷落已骎骎。
忍看病鹤和苔啄,空遣饥蜂绕竹寻。
稚子踌躇看不扫,老夫索莫坐微吟。
窗前最是关情处,拾片殷嗅掌心。
露叶霜枝矮作团,淡黄残绿故瓓珊。柴门尽日无人到,独自栽花独自看。
荼蘼开尽见山茶,血色娇春带雨斜。莫是今年逢闰月,东风吹到背时花。
独对寒灯客梦孤,数声征雁下平芜。
古今多少难言事,笑指梅花解语无。
桂水秋风高,扁舟过摐末。
西来佳公子,袖拂湟川月。
公子芳年狐白裘,抱琴来访丹山丘。
云边举手笑相揖,凌云意气横清秋。
高谈雅论倾四座,自言曾到燕山游。
雪中射虎随飞将,原上呼鹰从列侯。
酒酣驰向城南猎,腾身飞鞚轻一瞥。
赤手获得千年狐,路人纵观夸勇捷。
卿家严君谁得如,湘南昔日专城居。
将门有将今复见,见此沧波明月珠。
明珠白璧相照耀,知音更学丝桐妙。
传得吴侬《子夜歌》,弹为楚客《阳春》调。
尔有吴越思,言之使我迷。
罢琴惆怅孤月落,哀猿老树临双溪。
他年同泛山阴雪,听尔琴中《乌夜啼》。
天风海涛,昔人曾此,酒圣诗豪。我到此闲登眺(tiào),日远天高。山接水茫茫渺(miǎo)渺,水连天隐隐迢(tiáo)迢。供吟笑。功名事了,不待老僧招。
漫天风起,卷起海浪般的波涛,昔人曾在这里饮酒赋诗志壮情豪。我到这里悠闲地登临眺望,眼前是长空寥廓,日远天高。山接着水,苍茫浩渺,水连着天,遥远朦胧。这些山水胜景只能供我赋诗吟啸,功名利禄的事情已了,快去归隐,何待老僧来招。
昔人曾此:昔人曾在这里。酒圣:酒中的圣贤。此指刘伶之属,伶字伯伦,“竹林七贤”之一。性嗜酒,曾作《酒德颂》,对封建礼教采取蔑视的态度。诗豪:诗中的英豪。《唐书·刘禹锡传》:“(刘禹锡)素善诗,晚节尤精。与白居易酬复颇多,居易以诗名者,尝推为诗豪。”辛弃疾《念奴娇·双陆和陈和仁韵》:“少年横槊,酒圣诗豪余事。”日远天高:双关语,既是写登临所见,又是写仕途难通。茫茫渺渺:形容山水相连,辽阔无边的样子。隐隐迢迢:形容水天相接,看不清晰、望不到边的样子。
金谷桃李丛,畚插费培植。
寒冰犹未泮,花叶已薿薿。
贞松生南山,石老厥土瘠。
春回气尚浅,生意几欲息。
东皇本无私,托根异形色。
曾谓天地功,不及粪壤力。
过隙年光,如毛尘事,几人识破休矣。归去来兮,云耕水钓,林下澹然宁耳。翠微影里,别有些逍遥真味。一曲玄歌寄天香,叹物华荣悴。白茅半间而已。畅情怀、四时吟醉。返照人生,毕竟到头何济。坐看空华起灭,这混成消息越众美。太朴淳风,清虚妙理。