入山魑魅尚窥林,铸鼎空销九牧金。
刘彻何年能换骨,神光一夕解安心。
玄罴夜吼风生壑,青雀西飞月在岑。
丛桂幽兰俱冷落,疏星三两对愁吟。
云愁海思天苍苍,风高木落鸿雁翔。
仰看明月在庭户,不知零露沾衣裳。
乱离朋友异胶漆,干戈兄弟皆参商。
百年礼乐一朝尽,此语闻之行路伤。
一座青山半亩墙,松花满地藓苍苍。蕨芽嫩漂陶盆水,菰米香浮石鼎汤。
容膝数椽茅草屋,华身几袭芰荷裳。头颅霜雪心和乐,日对风花入醉乡。
清溪西畔小桥东,落月纷纷水映红。
五夜客愁花片里,一年春事角声中。
歌残玉树人何在,舞破山香曲未终。
却忆孤山醉归路,马蹄香雪衬东风。
林橹乱红,庭莎换绿,归云缥缈千里。露下葵斋,水边菰饭,已忍十年心事。
素髭白尽,
汉家当日运艰难,一旅中兴梁益间。大业三分原鼎足,孤忠六出尚祁山。
躬耕已负归田约,呕血终教舆榇还。霸气高风两消歇,惟馀天府此西南。
卧龙去后。有拿空老鹤,徘徊无语。云路鹏程九万里,毕竟江山谁主。
海国涛鸣,孤城潮打,寂寞无归处。危楼飞上,此间尚有乾土。
看取岫翠檐萦,泉清槛绕,九叠双溪注。巨笔磨崖光影里,檀碧团成层宇。
荔子流丹,冬青献碧,长与忠魂护。断霞千片,夕阳为伴终古。
水郭军麾满,偷生齿发全。秋成思乐岁,世乱感衰年。
倚杖秋林外,扶犁夕照边。馀生沾圣泽,何以答皇天。
生绡一幅中堂垂,眼前雪景何清奇。悬崖绝壁光彩发,老树幻出琼瑶枝。
云际柴门半欲掩,似是白日将西时。披毡戴笠者谁子,冲泥傍险相追随。
一人前行仰关进,蹇驴失脚双撑持。仆夫荷杖药瓢举,以袖护顶行迟迟。
一人骑马过桥去,桥危溪恶马力疲。二人骑驴各袖手,耸肩觅句寒如痴。
鬅鬙指关向翁语,须慎险峻毋遨嬉。中有一人跨牛背,牛行不动如舟移。
最后二人从二奚,青骡白马光陆离。囊中琴弦冻且折,志在山水谁相知。
吾闻岭南天气煖,群庞见雪嘷如驰。从来此景不易得,固知画者劳心思。
坐令炎瘴尽消息,清气散入诗人脾。
前后兵师战胜回,百馀城垒尽归来。
当时将卒应知感,况得君王为举哀。