岱宗高巃嵷,群峰凌紫穹。日观影扶桑,月嶂烟朦胧。
飞泉走其下,宛若双白龙。上有玉女池,银河泻长虹。
王女散天花,万朵青芙蓉。仙人王子乔,绛节朝上宫。
遗我金检书,期我遥相从。我欲从之游,云路险且重。
何当谢尘鞅,晞发咸池东。
小亭夜坐涤炎蒸,顿觉风清趣已成。
数点流萤亭外度,儿童戏逐月边星。
铁门限,乃在吴兴永欣寺,智永禅师飞锡至。禅师逸少七世孙,家传笔阵妙入神。
佛阁学书三十载,书法入门力不怠。铁砚一片磨欲穿,手提大笔挥如椽。
禅师笔力坚如铁,腕下烟云吐磅礴。禅师深闭不二门,户外求书晨至昏。
禅师丈室限为灭,裹以铮铮不屈之铁叶。日书贝叶经,夜然长明镫。
佛法书法上上乘,呜呼不数怀素僧。
雾树溟(míng)潆(yíng)叫乱鸦,湿云初变早来霞。
东风已绿先春草,细雨犹寒后夜花。
村艇(tǐng)隔烟呼鸭鹜(wù),酒家依岸扎篱笆。
深居久矣忘尘世,莫遣(qiǎn)江声入远沙。
树木笼罩在迷朦的烟雾之中,乌鸦在鸣叫,宿雨初霁,残云旭日辉映成霞。
东风已经吹绿了早春的春草,小雨天气早晨仍然感觉到寒意。
村里小船上的人隔着烟雾在呼唤自家的鸭子,酒家沿着河岸扎着篱笆。
长久以来远离尘嚣,不要让江涛之声传入遥远的水村。
溟潆:模糊不清。湿云:雨后云。
先春:早春。后夜:指早晨。
深居:谓远离尘嚣之世。远沙:远村。江南水村多以“沙”命名。
穷达虽有命,逋逃诚负累。背恩已偷生,临危未能死。
得罪既不测,中心怅无已。厚颜羞朋友,囚心愧妻子。
圣日始东扶,徂年迫西汜。方违盛明代,永向幽泉里。
况当此春节,物候惊田里。桃蹊日影乱,柳径秋风起。
动植皆顺性,嗟余独沦耻。投笔不重陈,此情寄知己。
夜阑烧烛短,雾淞暗河天。带雨数声雁,鸣筝何处船。
岁时惊久客,哀乐感中年。剩欲闻鸡舞,潇潇澈枕边。
荡舟无数伴,解缆自相催。汗粉无庸拭,风裙随意开。
棹移浮荇乱,船进倚荷来。藕丝牵作缕,莲叶捧成杯。
山行不知远,幽寻渺无极。四山皆白云,漠漠寒烟积。
茂林无停飔,清露忽成滴。数里入丹枫,千年卧古柏。
散发对夕阴,此意谁能识。忽闻远寺钟,一声度空碧。
肯负丘壑心,我生几两屐。
佳人有所思,整带吹参差。杨柳烟波处,桃花风日时。
帆樯暮不息,江汉逝如斯。明月有圆缺,清光终不移。
结庐幽境尽堪誇,青嶂疏篱一径斜。客到茶炉烧木叶,春来柴担斫山花。
白云深处环多岭,绿树丛中只几家。待到三秋枫似锦,高人亦自爱停车。