开岁常怀湖上游,干戈阻绝未能酬。水光山色依然好,红叶青松不奈秋。
驱寇曾闻当日喜,渔歌犹有昔时愁。独怜鸥鸟沙汀上,来往翻飞得自由。
郭外空濛烟雨楼,飞甍巀嶪峙中流。三江形胜风涛转,万井莺花雉堞浮。
此日云中见乡国,何时天际有归舟。停杯莫惜斜阳下,新月纤纤映远洲。
秋至行看木叶乾,更堪衰意对丛兰。浮云苍狗何多变,颓魄青霄不再完。
风雨一林孤鹤瘦,亲交几辈北邙宽。荒亭独坐吟千感,泪把君诗问考槃。
非香之香,非色之色。
伴我孤吟,风清月白。
冰崖孤芳,雪林早春。
伴我读易,见天地心。
清霜入林山叶赤,烱烱寒蟾照空碧。千尺孤峰倚绛霄,俯仰乾坤一秋色。
高怀本与山水同,闲踪得伴渔樵翁。纵谈不及尘世事,笑指天外南飞鸿。
披图景象看如此,双目顿令清似水。欲凭粉墨写蓬瀛,更拂溪藤寻画史。
昨夜雪初霁,寒梅破蕾新。满头虽白发,聊插一枝春。
爱酒知是僻,难与性相舍。未必独醒人,便是不饮者。
晚岁无此物,何由住田野。
我拙畏吏事,观书度晨夕。
过眼辄成诵,掩卷不再历。
荒怪探禹穴,幽邈窥孔壁。
俯首滞铜印,朋侪屡贻责。
皇朝采疏逖,庞洪流庆泽。
英俊蔼云趋,参隶金门籍。
而我老红尘,弃置谁复惜。
径欲赋归欤,吴门晦声迹。
暮凉浮座暑光微,竹底风来暗举衣。
假寐不知清夜久,挂檐星斗向人稀。