天寒云彩变春辉,霡霂来如晓雾飞。
著物先饶芳草湿,盈空旋翳碧山微。
莺村树密吹应遍,鸳瓦檐高滴尚稀。
丞相追班方入贺,沙堤柳色正依依。
金蝉饰绿云,细靨蕊黄新。
南浦解清佩,西谿采白苹。
密竹映深花,湖山日欲曛。
春肠知已断,脉脉两难亲。
忽见除书到,韩君又学官。死生纵有命,人事始知难。烈火先烧玉,庭芜不养兰。山夫与刺史,相对两巑岏。干禄无便佞,宜知黜此身。员郎犹小小,国学大频频。孤宦心肝直,天王苦死嗔。朝廷无谏议,谁是雪韩人。何事遭朝贬,知何被不容。不如思所自,只欲涕无从。爵服何曾好,荷衣已惯缝。朝官莫相识,归去老岩松。力小垂垂上,天高又不登。致身唯一己,获罪则颜朋。禄位埋坑阱,康庄垒剑棱。公卿共惜取,莫遣玉山崩。谁怜野田子,海内一韩侯。左道官虽乐,刚肠得健无。功名生地狱,礼教死天囚。莫言耕种好,须避蒺藜秋。
初春丽晃莺欲娇,桃花流水没河桥。蔷薇花开百重叶,杨柳拂地数千条。
陇西将军号都护,楼兰校尉称嫖姚。自从昔别春燕分,经年一去不相闻。
无复汉地关山月,唯有漠北蓟城云。淮南桂中明月影,流黄机上织成文。
充国行军屡筑营,阳史讨虏陷平城。城下风多能却阵,沙中雪浅讵停兵。
属国小妇犹年少,羽林轻骑数征行。遥闻陌头采桑曲,犹胜边地胡笳声。
胡笳向暮使人泣,长望闺中空伫立。桃花落地杏花舒,桐生井底寒叶疏。
试为来看上林雁,应有遥寄陇头书。
千年俎豆逢丁日,万国冠裳戒沐时。月白衣明心皎皎,风高气肃意夔夔。
太牢曾识汉庭礼,玉帛深思昭代仪。总为菁莪情转切,微才何以答君师。
离筵别棹暮江滨,红树青山映白莼。一过江南风景异,两行衰柳送行人。
倾城倾国两妃嫔,此地闻名不见人。
潜想旧时红粉面,落花风里步香尘。
人物风流往事非,空馀陋巷作乌衣。
旧时簾幕无從觅,祇有年年社燕归。
万斛谁能破客愁,一尊风味泛醇酘。中丞自许怜渔父,鬲上无端住督邮。
必使索郎频有顾,也知欢伯解消忧。苏州刺史诗盈卷,还忆山僧冷病不。
山川信美自愁多,岭海穷途可若何。倦客难寻越绝记,畸人但唱郢中歌。
天香不入伊蒲塞,佛水犹开优钵罗。还是浮云韬白日,凤凰台上一经过。