广武山前日欲暮,浩浩黄流绝天注。践土沙埋积血腥,战场吊古盘荒戍。
阴火青磷夜近人,饥鸢窜鼠啼当路。浪打孤城移上山,确磝已解成皋固。
镫前残垒汉与楚,百战重瞳此中误。
钩党东京籍,琴樽北海宾。清流几公子,白发老遗民。
一代吟诗社,千金结客身。我怀不可见,寒日下荆榛。
海山春色等閒来,朵朵还如人面开。千载避秦真此地,问君何必武陵回。
岁尽方看老却身,更将幽思早惊春。
东郊节候林端见,南国山川镜里新。
宴赏移时淹醉客,笙歌满路起游尘。
亦随景物消愁寂,愿得春风长与人。
花信紧,二十四番愁。风雨五更头。侵阶苔藓(xiǎn)宜罗袜,逗衣梅润试香篝(gōu)。绿窗闲,人梦觉,鸟声幽。
按银筝(zhēng)、学弄相思调。写幽情、恨杀知音少。向何处,说风流。一丝杨柳千丝恨,三分春色二分休。落花中,流水里,两悠悠。
暮春时节花期已快过,五更时分窗外小雨仍是淅淅沥沥。石阶上长满苔藓穿着罗袜就可以踩上去,空气潮湿,衣服也只能放在熏笼上。梦醒无事,只听窗外鸟儿啼鸣,倍感清幽。
轻抚银筝,慢慢练习相思曲。琴声婉转多情,只可惜无知音聆听。心中的这无限愁绪要到哪里去诉说啊!雨中杨柳飘飘荡荡,残花满地,仿似在告诉我们:已至暮春,春将休。
花信:花开的信息,亦指开花时节,泛指女子在20岁左右的青春年华。五更头:天将明时。梅润:谓梅雨季节的潮湿空气。香篝:熏笼。绿窗:绿色纱窗。指女子居室。
银筝:用银装饰的筝或用银字表示音调高低的筝。
山光如淀(diàn),湖光如练,一步一个生绡(xiāo)面。
叩(kòu)逋(bū)仙,访坡仙,拣西湖好处都游遍,管甚月明归路远。
船,休放转;杯休放浅。
远山一片青翠,湖面就如白娟般光洁,每走一步都都如同一幅山水画。
去寻访林逋的梅花仙鹤,再去苏堤游玩。把西湖美景都游个遍。明月高高升起天色已晚,回路还远也都不去管它。
向前行水和船儿啊不要转头,对着如此美景,酒可不要斟浅了。
淀:青黑色染料。练:白色丝娟。生绡:没经过漂煮的丝织品。古人用来作画,所以也指画卷。
逋仙:林逋(967一1028),字君复,北宋著名诗人。性孤高自好,终生不仕,后隐居杭州西湖,结庐孤山。赏梅养鹤,也不婚娶,人称他“梅妻鹤子”。常驾小舟遍游西湖诸山,每逢客至,叫门童子纵鹤放飞,林逋见鹤必归。坡仙:指苏轼,号东坡居士,北宋著名文学家,词人,诗人。他任杭州刺史时在西湖筑堤,夹堤广植柳桃。人称苏堤。
一春长作客,连日苦多风。野树凄迷绿,檐花黯淡红。
愁随诗卷积,囊与酒樽空。巢燕如相识,频来草舍中。
雨过盘池起绿波,夜来添得几圆荷。
单衣不奈春寒恶,却美杨枝挟纩多。
金乌长飞玉兔走,青鬓长青古无有。秦娥十六语如弦,未解贪花惜杨柳。吴鱼岭雁无消息,水誓兰情别来久。劝君年少莫游春,暖风迟日浓于酒。
吾闻东海之上有十洲,群仙出入洲上头。瑶花琪树聚麟凤,不与尘世同春秋。
吾池不啻涔蹄水,孰谓蓬瀛敢相拟。独怜亦复椭双洲,云霞嶪岌烟波里。
飞桥子午凌空虚,朱阑绿柳阴扶疏。亭台倒影山色好,四顾弥望皆芙蕖。
清风为宾月为友,但恨不将池变酒。恍如乘槎泛天河,又疑身在无何有。
从知云海空复空,仙凡一笑将无同。浪游不必访弱水,人间亦有蓬莱宫。
吾侪小人可惜无仙骨,由来二洲不是池中物。