万山木落风凛冽,欲堕未堕寒蟾灭。东方太白光睒睒,残星半点衔岩缺。
破屋老儒手皲裂,麻沙净本钞不辍。诗书发冢冀食报,轩车驷马高门闑。
白头如雪何所求,仰天大笑冠缨绝。
风流犹记旧相偎,洗却铅华另结胎。饱阅炎凉羞献笑,无端聚散莫兴哀。
情缘到底方知冷,世事回头尽可猜。姚魏未须矜异艳,行看次第衬苍苔。
桃李艳阳态,笑我不入时。
松竹贫贱交,却是同襟期。
衣裁缃缬态纤穠,犹在瑶池午醉中。
嫌近清明时节令,趁渠新火一番红。
汉帝徵贤日,长卿入洛年。祇应乘遘会,非敢薄云烟。
万里辞亲苦,连枝恋弟偏。稚儿犹解别,诸友亦相牵。
送送临江浦,迢迢望斗边。风尘双剑里,云树一杯前。
兔影分行帐,鸡鸣理去船。寒灯投夜宿,孤桨入云穿。
旅食凭兄在,长途仗仆怜。过邦非土俗,度岭异山川。
腊去年应改,舟移月几圆。微名如可就,重聚小阳天。
姑射仙人下杳冥,绡裳环佩玉泠泠。香魂误入罗浮梦,几度微吟唤得醒。
冷艳全欺雪,馀香乍入衣。春风且莫定,吹向玉阶飞。
冷艳金歇雪,余香乍入衣。
春风且莫定,吹向玉阶飞。
柔条还自立,绝色所不鬭。
昂然气格高,下视群卉陋。
似是梨花靠杏芽,又飞柳絮裹桃花。嵰山绀雪仙娥颊,玉座丹砂道士家。
岂为秾香非素质,故将冰蕊当铅华。广平心事浑如铁,作赋何妨妩媚奢。