清晨思行游,驾车郭西门。凝霜被野陆,莽莽多荆榛。
霜雨不归川,四顾无行人。何意岐路侧,怅然获所亲。
晤言不须臾,含意俱未申。云问富才杰,具区产名珍。
一为时所知,光耀在清云。情交苟不劣,穷显非所论。
感激平生义,匪尔谁当陈。
亦知蹋翼鸟,岂意罻罗求。万里劳明主,孤臣泪暗流。
临京花更苦,近苑柳偏愁。愧尔云间雁,衔泥向玉楼。
我有吴趋(qū)曲,无人知此音。
姑苏成蔓草,麋鹿空悲吟。
未夸观涛作,空郁钓鳌(áo)心。
举手谢东海,虚行归故林。
我珍藏着吴风民歌,可没有知音与我一同欣赏。
伍子婿当年感叹:不采纳我的言论,所以姑苏城宫殿荒芜野草蔓延,徒有麋鹿悲吟。
我还未作出那受人夸奖的观涛诗,满腔抱负也未能实现。
就辞别皇上,归隐山林,白白地失去了一次大好机会。
吴趋曲:吴地歌曲名。
鳌:传说中海里的大龟或大鳖。
云翁耕扶桑,种黍养日乌。手挼六十花甲子,循环落落如弄珠。长绳系日未是愚,有翁临镜捋白须。饥魂吊骨吟古书,冯唐八十无高车。人生如云在须臾,何乃自苦八尺躯,裂衣换酒且为娱,劝君朝饮一瓢,夜饮一壶。杞天崩,雷腾腾,桀非尧是何足凭。桐君桂父岂胜我,醉里白龙多上升。菖蒲花开鱼尾定,金丹始可延君命。
冻苔渐活到梅根,暖日摇波出岸痕。客里春光生怅望,鸥边山色易黄昏。
嵚崎已觉人堪笑,强聒终嫌舌尚存。江汉思归归未得,腐儒何必属乾坤。
巑岏翠壁倚云端,红树人家带碧湍。偶尔会心为客处,只疑身在梦中看。
我承明诏远观光,付尔琴书与雪窗。好笃男儿灯火志,莫随浮俗一般忙。
嚣尘等山林,此理久未尽。君今住世网,于此已自信。
僧居隔长溪,屋古柱础润。不知市声远,但觉山色近。
开轩有馀地,草木当夏盛。一身船转头,万事灯落烬。
譬如痒在体,搔抑吾已认。青山故在眼,已绝对闭吝。
悠然有遐想,此语君所印。
东风被泽国,君有千里行。送君不能远,宿昔春水生。
胡马污中原,旁淮多贼城。即今江南岸,盗贼犹纵横。
颇闻闽粤静,农民方及耕。雪峰佳主人,况欲屣履迎。
两公与谈道,正欲平其衡。但见演若头,自然心地明。
云何未览镜,便欲其流清。君行可语此,勿忧儿女惊。
鄙夫牙齿缺,苦遭尘事撄。七年忧奔走,一饱费经营。
野鹤出笼飞,尚须完翅翎。今者与君别,故乡他日情。
新诗见万一,庶用托同盟。
形妙结元化,虚灵独函中。瀰漫八弦内,廓尔天地同。
以言道自守,了与真源逢。澄明烛万变,百体俱随从。
外视失初性,荡然若乘空。谁应静夜气,复与灵台通。
若人抱月神,日夕怀深衷。常虑爱物浅,思将拯疲癃。
名堂有远意,岂帷昌厥躬。