避暑鹿门寺,虚斋风竹凉。草连郧国远,水接汉川长。
寓客怀江表,骚人爱楚乡。京尘诚可厌,君未舍名场。
吴越飘零已十年,侵寻绿发变华颠。身閒且运陶公甓,力弱难先祖逖鞭。
兵火广陵无旧业,沟渠槜李有新田。此怀应被元龙笑,更傍苕溪卜一廛。
拨火垂帘夕,将暄向冷天。闷斟壶酒暖,愁听雨声眠。处世心悠尔,干时思索然。春光看已半,明日又藏烟。
一枝浓艳向春芳,醉入东风映晓妆。不作桃花贪结子,托根到处有清香。
寿阳曾点额,脂粉带余馨。
晴雨看如醉,冰霜冻不醒。
溪清羞洁白,色艳易飘零。
桃杏休相忌,东君眼自青。
冉冉云生岭,翻翻雨决渠。畏寒成墐户,恶湿问生鱼。
始惬春衫薄,俄惊团扇疏。天怜憔悴骨,莫遣峭风梳。
天地寒更雨,苍茫楚城阴。一尊广陵酒,十载衡阳心。
倚仗不可料,悲欢岂易寻。相逢成远别,后会何如今。
身在江海上,云连京国深。行当务功业,策马何駸駸。
小径升堂新筑沙,退朝无事还私衙。
谁移雪岭入我屋,老眼白日疑昏花。
坐游未觉足力倦,倏过野店仍山家。
浅溪舟胶集冻鸭,空谷屦响翔饥鸦。
狂风入林一搅动,零落玉蕊兼珠葩。
此时谁扫林下白,急欲往煮僧房茶。
忽然仰面见高寺,扣户还须持马挝。
长安十年走薄宦,对此似将尘土爬。
西湖寻僧天欲雪,苏子故事今人嗟。
清虚旧韵更可借,捧砚独无王子霞。
枫林村酒好,使客醉初醒。云影驿傍树,月明溪上亭。
文章多旧藁,身世似浮萍。努力崇勋业,休教两鬓星。
寒禁蕨芽拳尚小,雨缄茶觜舌无香。
山翁不信春光老,祗道侬家未积秧。