渊明非达士,乞食拙言词。谁知我辈人,佳处正在兹。
所化果何物,持来复是谁。山前小麦熟,行矣今其时。
乡书难附北归云,燕子犹寻旧主人。流水迢迢长念远,飞花糁糁又伤春。
向来轩冕非吾意,何处园林托此身。只有长歌一樽酒,暮年风味最情亲。
长忆浣花宅,醉君双玉瓶。春风吹白发,山雨隔青灯。
卧病从无客,居閒欲似僧。何时溪上路,倚杖看鱼罾。
文草杯棬在,清明分外愁。白云随眼到,红泪入肝流。
世上无长梦,谁终免一丘。赤松吾欲访,还恐涉虚浮。
石上听泉投寺宿,泉声绕石不停流。云沉远树千山夜,月落孤城一角秋。
野鹤到窗寒入梦,明河隔座影当楼。閒心独与僧相对,忘却西风宋玉愁。
鸿在冥冥已自由,紫芝峰下更高秋。抛来簪绂都如梦,
泥著杯香不为愁。晚树拂檐风脱翠,夜滩当户月和流。
自嗟不得从公去,共上仙家十二楼。
瘦如仙鹤爽风篁,外却尘嚣兴绪长。偶坐几回沈皓月,
闲吟是处到残阳。门前立使修书懒,花下留宾压酒忙。
目断琼林攀不得,一重丹水抵三湘。
紫陌新烟出汉宫,柔桑遍绿杏枝红。楼台半落梨花雨,帘幕斜吹燕子风。
物候渐随时思改,酒杯犹喜故人同。朝来亦有还家梦,无那莺声到枕中。
接席生徒静不哗,先生燕坐岸巾纱。清明门外新垂柳,寂寞篱边旧种花。
争云问字扬雄宅,或是饭牛颜阖家。长安道上红尘客,得似闲居阅岁华。
家轻授鳌灵,不拟再寻盟。
故业成荒址,中心饮恨声。
废兴犹反掌,今古总伤情。
最是初闻处,令人沾欲倾。
杏火烧空泼眼明,游人荡桨渌芜城。山歌惯习吴歈调,水戏终含楚些声。
草满池塘春涨浅,燕归帘幕午风轻。踏青旧约谁能问,已喜年来粥有饧。