百年泛飘忽,万事系衰荣。高鸿脱矰缴,达士去簪缨。
始从天目游,复作罗浮行。云卧石林密,月窥花洞明。
全形在气和,习默凭境清。夙秘绛囊诀,屡投金简名。
钟管促离觞,烟霞随去程。何当真府内,重得款平生。
青源柳叶短,东昌桃花开。暝色春云淡,悠悠鸣雁哀。
浮名知是幻,薄宦愧非才。万里沧溟水,蓬壶安在哉。
万动无劳撼古今,青天到老亦难任。閒条閒絮犹何物,系得男儿几许心。
蛱蝶飞飞花映窗,流莺恰恰柳垂江。
出墙老竹青千个,泛浦轻鸥白一双。
暖日暄风酣独卧,来牛去马乱相撞。
江山指点非无句,谁致先生酒百缸。
云锁千峰雨未开,桃花流水更天台。
刘郎莫记归时路,只许刘郎一度来。
梅花夜开香满溪,溪上月出风凄凄。开门出溪看花去,落花流水无东西。
流水东流不复返,落花满地贱如泥。老夫愁花愁不得,况乃双双啼水鸡。
君不见颜渊盗蹠贤与愚,夭寿颠倒不可期。枝间月落且归去,明日看花还杖藜。
晚霁(jì)龙门雨,春生汝穴风。
鸟啼官路静,花发毁垣空。
鸣玉惭(cán)时辈,垂丝学老翁。
旧游人不见,惆怅洛城东。
洛阳龙门的一夕雨近晚渐渐歇止了,春天的节气来临,使汝穴不断生风。
官路上只闻得数声鸟啼,令四周更显静肃,在塌毁的墙垣缝隙中,几朵野花盛放,妆点着此处的空寂。
如今想要去仕宦为官,却惭愧才能不及当时的同辈俊秀。只好归隐,效法江湖上无拘无束的老渔翁。
往昔所交游的知心好友至今皆已不能相见,只有抱着惆怅的心情,徘徊在洛阳城东。
晚霁:傍晚雪止或雨停,天气晴朗。
鸣玉:比喻出仕在朝。
袅袅河堤树。
依依魏主营。
江陵有旧曲。
洛下作新声。
妾对长杨苑。
君登高柳城。
春还应共见。
荡子太无情。
东风吹散一池烟,带雨扬丝分外妍。香絮楼台萦好梦,红情绿意杏花天。
故人相与最从容,尚忆论诗向夜中。白首无家十年别,青山何处一樽同。
梦回孤馆灯前雨,目断西风塞外鸿。谁识离怀愁绝处,野庭依旧穆陵东。