鵾鸡晨先鸣,络缜夜虚织。
物情固有珠,亦各竞时急。
遥遥丘中士,荆扉尽常闭。
赋诗悲租年,开卷怀往昔。
廓然一言得,不顾千金易。
大江流汤汤,白日如过翼。
虚堂拂朱弦,再鼓三叹息。
西山遗清风,颖水有奇迹。
勖哉望前修,猛志庶可及。
自当葆天和,政东慕人益。
客心惊岁暮,不奈送愁频。茅屋夜来雪,梅花江上春。
驱车断行旅,闭户有高人。奚待扁舟兴,风期暗与亲。
折梅江上赠人行,此是东风第一程。从此不须凭驿使,看花直到豫章城。
湿云压地雪花乾,一日狂风十日寒。不管春光满邻屋,却从墙角借来看。
美人别后动深思,春到南枝总未知。记取灞桥明月夜,忍寒花下立多时。
罗浮山下著青鞋,蹋雪曾看烂熳开。好似人家茅屋底,一枝先占短墙来。
十月江南正苦寒,花开如雪雪成团。如今老尽咸平树,只写前身画里看。
江南十月霜雪飘,杖藜东郊复西郊。酒酣不惮行路遥,蹋遍第六西湖桥。
北风猎猎吹枯梢,青天有鹤不可招。逋仙起舞来解嘲,请君与我看此高堂素壁一幅之生绡。
王郎胸次亦清奇,写尽孤山雪后枝。老我江南无俗事,为渠日日赋新诗。
王郎日日写梅花,写遍杭州百万家。向我题诗如索债,诗成赢得世人誇。
皇朝锐意急英贤,虏据中原七十年。
际遇风云凡事别,积功日月壮心愆。
管箫器小谁能识,孔孟人存用则传。
惭负寿皇勤教育,奏篇半彻冕旒前。