茅屋周回松竹阴,依稀气象似山林。
一窗风月生涯足,相与清名映古今。
断桥横落浅沙边,沙岸疏梅卧晓烟。
新雨涨溪三尺水,渔翁来觅渡船钱。
玉琢孤峰厌富沙,人行峰顶步云霞。
溪流缓去几回曲,树色幽分无数家。
翠拂寒烟平似水,红飘霜叶远如花。
明朝重向城中望,对此孤峰应不差。
戍楼炯炯关山月,白首征人数圆缺。
关山不隔四时寒,夜夜冷光沙如雪。
照破天崖万里心,闺中又是经年别。
雁飞唯愿得书归,月下有人魂断绝。
闺中月下不胜情,独戍关山更堪说。
一时北阙贺书多,万古西戎终不灭。
阳和待得活枯荄,东风洗尽征人血。
故国千峰外,孤舟一水滨。
天涯未归客,江上欲残春。
雁去销魂久,花开坠泪频。
东风吹晚雨,芳草路边人。
诗人不见旧楼空,只见溪山与昔同。
望处地宽閒白昼,坐来天阔剩清风。
六朝遗恨沈衰草,八咏雄篇丽彩虹。
何待吟哦清庾月,暂来佳赏自无穷。
葭茁迎春早,山芮得地高。
堪书同细带,入咏似青袍。
弱力绵绵葛,微香蓼蓼莪。
王孙何处在,楚思遍江皋。
苍茫明月上,夜久光如积。野幕冷胡霜,关楼宿边客。
陇头秋露暗,碛外寒沙白。唯有故乡人,沾裳此闻笛。
故人江海别,几度隔山川。乍见翻疑梦,相悲各问年。
孤灯寒照雨,湿竹暗浮烟。更有明朝恨,离杯惜共传。
静夜四无邻,荒居旧业贫。
雨中黄叶树,灯下白头人。
以我独沉久,愧君相见频。
平生自有分,况是蔡家亲。
静静的深夜四周没有相邻,居住在荒野因为家中清贫。
树上黄叶在雨中纷纷飘零,犹如灯下白发老人的命运。
自惭这样长久地孤独沉沦,辜负你频繁地来把我慰问。
我们是诗友生来就有缘分,更何况你我两家还是表亲。
自有(fèn):一作“有深分”。分:情谊。蔡家亲:也作“霍家亲”。晋羊祜为蔡邕外孙,这里借指两家是表亲。