桂堂寂寂漏声迟,一种秋怀两地知。羡尔女牛逢隔岁,为谁风露立多时。
心如莲子常含苦,愁似春蚕未断丝。判逐幽兰共颓化,此生无分了相思。
策杖江皋每独行,园林二月未闻莺。
红尘陌上应千尺,白发春来又几茎。
自分才疏甘屏迹,久判人弃任浮萍。
汉庭亦有中常侍,安得才如马长卿。
雨意晚方足,秋来先送君。
横拖七尺杖,划破一山云。
白纸凭谁寄,青灯此夜分。
空遗岩底石,萝月漫纷纷。
梨花吹雪渡清明,天亦那知倦客情。
一院春寒无看处,黄鹂欲诉不成声。
日入柳风息,月上花露多。
东轩颇幽敞,夜静时一过。
鸟散庭中树,虫鸣阶下莎。
北斗何低昂,疏星没横河。
独赏谁晤语,感慨成悲歌。
怀哉岩桂台,邈在姑山阿。
芳树啼莺絮乱飞,疾风吹雨送愁归。
梨花落莫还乡梦,麦粥凄凉展墓仪。
倦客忍听溪上曲,游人犹羽水边嬉。
西瞻太白家何在,拟托征鸿寄我衣。
茅屋周回松竹阴,依稀气象似山林。
一窗风月生涯足,相与清名映古今。
断桥横落浅沙边,沙岸疏梅卧晓烟。
新雨涨溪三尺水,渔翁来觅渡船钱。
玉琢孤峰厌富沙,人行峰顶步云霞。
溪流缓去几回曲,树色幽分无数家。
翠拂寒烟平似水,红飘霜叶远如花。
明朝重向城中望,对此孤峰应不差。
戍楼炯炯关山月,白首征人数圆缺。
关山不隔四时寒,夜夜冷光沙如雪。
照破天崖万里心,闺中又是经年别。
雁飞唯愿得书归,月下有人魂断绝。
闺中月下不胜情,独戍关山更堪说。
一时北阙贺书多,万古西戎终不灭。
阳和待得活枯荄,东风洗尽征人血。