和靖风流百世长,吟魂依旧化幽芳。
已枯半树风烟古,才放一花天地香。
不肯面随春冷暖,只将影共月行藏。
悬知骨法清如计,传得仙人服玉方。
一枝的的照人寒,绝胜溪桥立马看。
只恐东风解相怨,漏他消息入毫端。
英菲窈窕绿窗前,艳影扶疏翠戺连。
玉衡含照妍华夕,金风弄彩泬寥天。
流风逝水惊离索,十载幽栖对花萼。
无情羁宦却归来,有客伤秋叹荣落。
兰宫桂殿凤凰楼,帝台仙客恣攀游。
可堪残月鲈江梦,不奈连云骑省秋。
言追渔父赋归欤,寂寞蓬蒿掩敝庐。
旖旎繁英重入赋,婆娑生意最愁余。
人情感物多惆怅,白发红颜两相向。
东篱并就菊松姿,北山岂孤猿鹤望。
青葱摛藻记甘泉,潘陆春华此弃捐。
未忘温室琼瑶树,虚拟湘源杜若篇。
叹光阴,如流水。
区区终日,枉用心机。
辞是非,绝名利,
笔砚诗书为活计。
乐齑盐稚子山妻。
茅舍数间,田园二顷,归去来兮!
欲寻好句乞梅花,从实平章不要夸。
且道色香谁可比,只才拟议即成差。
子美无诗到海棠,酒边游戏略平章。
日烘不睡却成睡,风暖无香却自香。
花事一番劳应接,春光强半被分张。
速来窠上寻徐老,同醉花前作楚狂。
骚人足奇思,香草比君子。
况此霜下杰,清芬绝兰茞。
气稟金行秀,德备黄中美。
古来鹤发翁,餐英饮其水。
但恐蓬藋伤,课仆加料理。
金盘和露捣胭脂,写出江南第一枝。好似太真初睡起,春寒赐浴华清池。
城楼吹漏声长。玉炉宝篆生光。乱红落尽暗遗香。
浴后残妆。画槛雕楼花鸟,曲屏远挂潇湘。窗前漫整薄罗裳。
无限凄凉。
青源柳叶短,东昌桃花开。暝色春云淡,悠悠鸣雁哀。
浮名知是幻,薄宦愧非才。万里沧溟水,蓬壶安在哉。