始离浔阳郭,言向名山行。逶迤陟泉坂,潦越瞰江城。
匡庐望犹远,四山已纵横。顾指心目豁,披拂襟袖清。
岩长密林亘,天肃高霞晴。阳崖翠叶暗,阴壑丹树明。
绝石路始转,入谷身已轻。奔涧互流响,栖禽挟鸣声。
幽趣昔所惬,放旷从此生。宿痾真可捐,俗累岂我撄。
誓当卜田舍,将毋来玉京。游岳挈禽庆,敕家疑向平,踟蹰待婚嫁,岂非儿女情。
四壁新题信穆如,凭高俯仰适鸢鱼。荷风暗递香生室,梧月光临水浸居。
曲曲回栏工点缀,沈沈迂径且潇疏。若非胸臆藏丘壑,安得层层任展舒。
野塘漫漫板板东,家在春风畎亩中。
阶草不芟新织翠,庭花初种小开红。
酒赏村酿馀酸味,诗乏才华有淡工。
邻里相过无杂语,但云饥后庆年丰。
山水诚佳绝,匡居兴更幽。淡烟林鸟静,疏木夕阳秋。
地僻依江渚,身轻乐海鸥。为筹尘外事,识者不应休。
我闻峨眉山,插天青嶙峋。上有太古雪未化,不知天地冬与春。
高悬更有秋空月,雪上清辉尤皎洁。光耀磊落之奇人,西汉马卿宋轼辙。
况君秋水点双瞳,九天衔命下蚕丛。清无遗照同山月,毕献珠光锦水中。
井梧飘叶后,众树声恻恻。未即伤凋零,已暗销精力。
野客赏丹黄,谓胜春花色。入林岂不佳,抚怀增太息。
衰境谅如斯,渐有寒霜逼。
真僧相劝外浮华,万法无常可叹嗟。但试寻思阶下树,何人种此我看花。
时节牵归梦,猿啼梦又阑。宦情原不热,旅食本长寒。
何异投荒客,真成耐冷官。我非无麦饭,欲洒墓田难。
肃杀秋声里,幽怀感百端。螀啼露华重,萤度月波寒。
竹外疏花瘦,廊腰败叶乾。独怜三径菊,冷节末阑珊。
一月村中住,心清学息机。竹香人独坐,花落燕双飞。
客莫来投谒,书常引下帷。今朝晴更好,自晒旧蓑衣。