木钻钻盘石,辛勤四十年。一朝才见物,五色互呈妍。
七魄憎阳盛,三彭恶命延。被他迷失却,叹息只潸然。
阴阳曾作炭,造化亦分功。减自青囊里,收安玉合中。
凡材难度世,神物自归空。惆怅流年速,看成白首翁。
真宰偏饶(ráo)丽景家,当春盘出带根霞。
从开一朵朝衣色,免踏尘埃看杂花。
真宰:指自然之性。
朝衣:君臣上朝时穿的礼服。尘埃:飞扬的灰土。
万生扰扰安其安,鸴鸠不羡鹏飞抟。端知扶摇上九万,无异跳跃蓬蒿间。
是身江海一漂粟,身外纷然皆外物。一廛傥可容所寓,何用渠渠作高屋。
知君从道由心成,昔焉忘俗今忘形。物来弭角不知竞,触蛮血战良虚名。
我梦敲门访君舍,舍小不容相对话。觉来惊见壁间蜗,俯仰人间真物化。
二月将临尾,群阴久退潜。只知桃李艳,何复雪霜嫌。
密霰仍先集,飘霙忽散沾。带风成料峭,和雨作廉纤。
江汉初弥望,珠玑亦间兼。片痕才著瓦,斜势渐穿帘。
鸟化辽城鹤,途铺越女缣。落英时斗舞,飞絮或同黏。
直把琼瑶比,谁疑鹄鹭挦。透肌锥共利,洒面刃争铦。
寒怯开闱赏,光凝伴月觇。价增樵市炭,兴入酒家帘。
驻足银妆履,昂头玉裹髯。如何欺煦律,重复困穷阎。
薪乏经朝备,衣因恃暖拈。撷芳游女恨,忧岁老农占。
惜竹频敲叶,愁花旋覆苫。失权悲太皞,助虐有飞廉。
骤降初疑勇,旋消亦讶谦。朔云虽借便,水后可无厌。
纵任阴灵巧,难令木气歼。寒威徒自奋,春气亦时添。
积势方平垄,澌流已坠檐。暗空犹沓沓,近地即佔佔。
远水难遮面,高峰不裹尖。著墙聊画粉,盖地岂成盐。
纨扇惊尘曀,昆岗认火炎。端来荐融释,空复助洳渐。
积润终滋嫩,惊雷亦震淹。东君莫惆怅,杲日待重瞻。
江天云物已凄凄,老去应多少日思。
荒稗满田秋水后,平芜连苑夕阳迟。
眼昏每到看书觉,发白非因览镜知。
力疾杖藜犹可起,山中远趁故人期。
积雨柴门草色新,一经白首又青春。
也知性癖难趋俗,却喜身闲不属人。
冷食邻家将禁火,软泥门巷不生尘。
高怀谁肯同消散,放棹烟江采白蘋。
不见红芳空绿阴,临阶聊把一杯倾。须知四序循环理,莫讶三更杜宇声。
枣杏看看催火改,园林处处有蝉鸣。王孙可恨归来晚,芳草凄凄万里情。
蝶粉蜂黄气正骄,爱渠款款集兰苕。翅攒霜叶飞难定,目聚灯花燄未消。
偷咀仙霞传秘诀,戏涂猩血点纤腰。写生好倩毗陵笔,浓蘸胭脂上软绡。
幽偏无一事,终日白长哦。
课仆锄荒圃,邀人补断蓑。
为贫沽酒少,因病着衣多。
昨夜冈头雨,春风生绿波。
小窗睡起觉衣松,怪底幽情似酒浓。立尽斜阳人不见,目随征雁到回峰。