牧马新来秣地椒,街头挏酒玉倾瓢。羲和白日经天近,敕勒阴山度幕遥。
雨过忽然思御裌,风清聊复快凌歊。他年续作滦阳梦,万里排云溯泬寥。
终冬十二月,寒风西北吹。独有梅花落,飘荡不依枝。
流连逐霜彩,散漫下冰澌。何当与春日,共映芙蓉池。
青琐门外安石榴,连枝接叶夹御沟。
金墉城西合欢树,垂条照彩拂凤楼。
游侠少年游上路,倾心颠倒相恋慕。
摩顶至足买片言,开胸沥胆取一顾。
自言家在赵邯郸,翩翩舌杪复剑端。
青骊白驳的卢马,金羁绿控紫丝鞶。
躞蹀横行不止进,夜夜汗血至长安。
长安城中诸贵臣,争贵儒者席上珍。
复闻梁王好学问,轻弃剑客如埃尘。
吾丘寿王始得意,司马相如适被申。
大才大辩尚如此,何况我辈轻薄人。
此生何处遂,屑屑复悠悠。旧国归无计,他乡梦亦愁。飞尘长满眼,衰发暗添头。章句非经济,终难动五侯。
高眠终不起,远趣固难知。琴剑今无主,园林旧许谁。苔封僧坐石,苇涨鹤翘池。后代传青史,方钦道德垂。
高秋偏入望,霁景倍关情。落木满江水,离人怀渭城。山高孤戍断,野极暮天平。渔父时相问,羞真道姓名。
释律周儒礼,严持用戒身。安禅思剡石,留偈别都人。雨合吴江黑,潮移海路新。瓶盂自此去,应不更还秦。
百里传呼二尹来,理民须仗济时才。舟行越水鲸波息,路指闽关瘴雾开。
群吏不须钤纸尾,苍生无复堕颠崖。桥门此日难分手,千里驰书慰老怀。
阶前月色与蛩声,阶上愁人坐复行。秦谷入霜空有梦,越山无计可归耕。穷途若遣长堪恸,华发无因肯晚生。不似扁舟钓鱼者,免将心事算浮荣。
繁如瑞雪压枝开,越岭吴溪免用栽。
却是五侯家未识,春风不放过江来。
一簇簇梅花绽放压低枝头,不用翻山越岭到处栽种,随处都可成活。
只是权贵之家却看不到梅花的坚毅品格,和煦的春风迟迟不肯到来。
五侯:泛指权贵之家。