惜诵期终悯,缄思绝世挐。顿承英哲诲,因向旧怀摅。
忆昔疲南亩,移情赴北车。逢时多曲折,自守一千徐。
趋舍方违众,否臧欲任予。矜愚忘草莽,豁达对簪裾。
但谓方肠坦,不知世故疏。鄙夷繇径至,忽略当门锄。
昭质虽纷饰,陈辞未得舒。终然迷忌讳,遂尔触崎岖。
远集将何所,卑飞或可居。公庭歌锡爵,独坐耻空书。
亦有心怜者,谁为手援欤。以兹时亟失,祇与意踌躇。
在我惟求犮,于人敢吐茹。非关难援引,本自少声誉。
攘诟依清白,离尤入静虚。去来仍直道,先后念皇舆。
怆恻春秋代,吁嗟日月除。悠悠长路渺,歉歉一身馀。
瞻顾观民极,阽危问服初。前脩苟不失,夫子谓何如。
家犹千里望,客动四时心。白云迷马首,岐路转荒沉。
慇勤贵溪长,归程巧相禁。令我舍周道,反从他径寻。
我无穷途泪,尔昧指南针。当年问津者,亦受耦耕侵。
彼惟避世侣,未必附缨簪。去去何足讶,松竹自有林。
松风甚幽远,竹露颇清深。生刍在空谷,宁殊玉与金。
我驹我自策,不用劳尔音。
山谷青奴娱夜,秋崖斑媛专房。
尔定婕妤失笑,尔孙流落荒凉。
绿树低昂不自持,河桥风雨弄春丝。
残黄浅约眉双歛,欲舞先夸手小垂。
快马折鞭催远道,落梅横笛共余悲。
长亭送客兼迎雨,费尽春条赠别离。
离马嘶高枝,郊原夏景深。
还持长者政,往慰远人心。
种黍侔千户,张鱼盛百金。
江山永嘉咏,时寄草堂吟。
联雪隐天山,崩风荡河澳。朔障裂寒笳,冰原嘶代
日夕将天兵,闻已度淮水。黎庶仰虹霓,雨雪何不止。
北军利高亢,值此非所喜。行师有纪律,日须五十里。
南风吹铁衣,却走泥没趾。锈涩剑锋回,塺疏弓力弛。
况不便舟船,经涉殊未已。指日布阳春,顽阴悉飘委。
坐倚危栏一倍思,月光初上桂花枝。可怜歌舞千门夜,不信无情默对时。
敏以自求,仁而乐施。乡党怀其恕,朋友畏其义。悟幻妄之不留,惟精进之是利。
故能告所厚而表其行,敛众美以昌其嗣。尚虑吾志之未孚,遂复有形于梦寐。
呜呼,斯岂今人之愿力欤,见者宁不知愧。
新诗解人颐,秀若披云鬟。突然不可揖,平地翻波澜。
褰衣愧招携,每见辄汗颜。况兹天际游,物理知难攀。
一来金陵居,终岁不得閒。胜践固畴昔,欲往独见删。
命驾等人尔,底事独我悭。岂非勒移灵,不许污名山。
因诗想其人,爱来直仍弯。裂脐那复惜,顿足已滞顽。
清甘似可饱,忽遽谁其还。何当强扶老,寄迹云霞间。
要须君意果,莫遣我盟寒。晓来雨脚断,去梦已班班。