郭西十里路非遐,百亩腴田两部车。科斗池塘鱼似蚁,清明时节树皆花。
桑阴社散邻翁醉,场上秋登稚子哗。莫向长安歌此曲,几人憔悴正思家。
只与閒时月一般,宁知今夕最团栾。
竹边借柄还如扇,花下传杯可当盘。
野兔易忘终夜梦,林鸟未许一枝安。
人生几个中秋节,那得都将笑眼看。
忙携歌酒趁清欢,桃李多能几日看。欲识诗人愁绝处,落花时节一凭栏。
春到芜菁事已非,杜鹃看又唤春归。幽香一点无寻处,燕蹴飞红染客衣。
及时行乐不应迟,管领风光更有谁。花落花开春又去,都能消得几篇诗。
林邑山连瘴海秋,牂牁水向郡前流。
劳君远问龙城地,正北三千到锦州。
块视落星石,杯观彭蠡湖。荒哉秦汉君,抗旌上崎岖。
永怀太史公,九江观禹摹。
疏(shū)星冻霜空,流月湿林薄。
虚(xū)馆人不眠,时闻一叶落。
疏星散布在霜空里凝结不动,朦胧月色下草木湿湿润润。
旅居在客店中辗转难眠,正是万籁俱寂时,听得那一片枯叶落地的声音。
疏星:稀疏的星星,形容天上的星星很少。
虚馆:寂静的馆舍。
四十五秋宵,月分千里毫。冷沉中岳短,光溢太行高。不寐清人眼,移栖湿鹤毛。露华台上别,吟望十年劳。
九十日秋色,今秋已十分。
众木排疏影,寒流叠细纹。