鼋鼎功名染指来,胡园山水亦悠哉。
可人最是猥园菊,不待秋风也自开。
异地开龙泓,应接悦万状。仁祠辟唐时,结构妙意匠。
初堕白云中,忽踏苍松上。窈窕转层岩,崱屴出孤嶂。
竹深视听幽,苔滑行步妨。烂烂明花蹊,袅袅挂萝帐。
抖擞跻其巅,倚阑堪写望。风来林景清,日落岚气涨。
盈盈西子湖,绿净在杯盎。展席面青山,支铛温昔酿。
既酣恣谭谐,吾怀亦已畅。念彼辨才师,说法浩无量。
当年群贤游,前尘宛俯仰。残碑字模糊,云烟付幻妄。
良友幸招寻,消摇纵天放。浮生山水缘,著屐费几两。
归途闻流泉,殷耳一何壮。
幽径断人行,遥天向晚晴。炊烟青上竹,海气白连城。
日落出渔火,橹多疑雁声。秋潮涨初足,愁与石塘平。
春寒料峭雨初晴。云淡月华明。六街箫鼓,万家灯火,锦绣春城。
徘徊渐觉霜华冷,禁漏报三更。归来小阁,瓶花冻水,梅影窗横。
白发黄尘一梦中,又将愁眼对春风。
不知夜雨能多少,染得桃花到处红。
白帝严金驾,乘风下紫微。
德惟宣湛露,令即屏炎辉。
乍惊青梧落,将催赤雁飞。
何须赋团扇,恩顾似君稀。
凉风吹侧帽,独上最高楼。眼底谁知己,天涯又暮秋。
平芜双落雁,野渡一孤舟。太息岁华晚,清光不少留。
鹊镜容消只自知,碧云黄叶动离思。
闲愁紫袖衫前色,旧恨青春树上丝。
《子夜》有情新乐府,伤秋多病送归辞。
江头八月西风起,寥廓天高鸟度迟。
露色已成霜,梧楸欲半黄。燕去櫩恒静,莲寒池不香。
夕乌飞向月,馀蚊聚逐光。旅情恒自苦,秋夜渐应长。
吴王城外桓王墓,秋树连云棘树低。
宝气已随金雁化,磷光还照赤乌栖。
三分割据嗟何及,一代英雄孰与齐。
下马荒丘酹卮酒,不堪风雨晚凄迷。