孤城晓角清霜度,近市柴门旭日开。羌笛戍关情欲断,兰桡沙际首空回。
风尘荏苒催蓬鬓,云物凄凉恋古台。却忆帝乡仙驭远,漫天雨露不胜哀。
露满枯肠蜕顿轻,山林那有不平鸣。
薰弦寂寞无人续,故揖清风作颂声。
古凿岩居人,一廛称有产。虽沾巾覆形,不及贵门犬。
驱牛耕白石,课女经黄茧。岁暮霜霰浓,画楼人饱暖。
萋(qī)萋结绿枝,晔(yè)晔垂朱英。
常恐零露降,不得全其生。
叹息聊自思,此生岂我情。
昔我未生时,谁者令我萌。
弃置勿重陈,委化何足惊。
翠绿枝条生长茂盛,垂挂着繁盛美丽的红花。
常常担心寒冷的露珠降临,无法保住它那美好的生命。
叹息石竹时也思考自身,此生难道是我衷情的吗?
在我尚未降临人世的时候,究竟是谁是我萌生的呢?
抛开这样的事情不再说它了,顺应自然的变化又何必惊恐呢?
萋萋:草木茂盛的样子。晔晔:美丽繁盛的样子。
委化:自然的变化。
仓惶环柱祖龙子,失箸惊雷刘使君。
肯信绿眉蝉鬓客,当熊意气压三军。
微言固已成糟粕,纸上形容转更疏。
要识平生真面目,百无所似若为书。
山重水复。叹路遥寄与,秋思盈掬。矫首寤歌,梁父龟山,寒泉自漱冰玉。
西清梦里余才调,早暗泣、丹毫黄竹。更那堪、触绪怀人,惯听断鸿声续。
呼唤石龙醉卧,剩残照弄影,贪看鸥浴。愁入春风,危柱哀弦,按遍伊凉旧曲。
无端横洒收声泪,偏撼起、松涛惊谷。念遥天、一角疏星,月冷光空烛。
窗前雪色。是天增一倍,幽人寒洁。休要春晴,总把花枝数分勒。
可惜遁荒季子,爱管领、沧江萧瑟。却劳想、柏榼蕉龛,欢聚不多得。
空忆。天极北。有玉树交枝,冷犯孤日。苍茫独立。顿袖寒生帽檐侧。
一片光摇银海,经千态、浮云变灭。但冉冉消不尽,春风词笔。
长安古城尽禾黍,故国荒凉变今古。秦地山河满夕阳,汉家宫阙随尘土。
咸阳昔时何壮哉,离宫复道飞空回。五陵白日歌钟起,三辅红尘车骑来。
一朝坐见繁华歇,冠盖散为烟雾灭。草木犹缠战血腥,丘墟尚带行轮辙。
年代悠悠经几秋,空馀渭水向东流。回中古道无游辇,关内何门寻故侯。
伤心此地不能道,惆怅雄图成蔓草。惟有终南万仞青,年年阅尽行人老。
惊心依旧踏红尘,难向蓬莱老此身。入晚湖山如入定,一天莹火两归人。