民瘼民依廑圣衷,频劳法驾出深宫。五年巡狩符虞典,万世安澜颂禹功。
此日幸分青镂笔,当时亲傍玉花骢。难将荡荡巍巍德,写入金泥玉检中。
群书一束枕山楹,残雪融檐作雨声。
春梦不随春水慢,片时还到阖闾城。
别业唯栽竹,多间亦好奇。
试泉寻寺远,买鹤到家迟。
药就全离母,诗高祇教儿。
未能终住此,共有海山期。
江淮一望意悠然,水绕隋宫落雁前。宝应野云生古渡,广陵寒树接荒烟。
寝园碧草馀春在,辇道飞花返照悬。回首帝城歌舞地,垂杨空拂钓鱼船。
朝望汉阳云,暮植香山杖。
长风如奔湍,千林共一响。
前登见石坪,有庵大如掌。
孤松翼岭深,残霞延月上。
黄精具嘉蔬,叶罗新饷。
已作山中人,惯受伊蒲享。
悟彼服食者,虚结烟岚想。
孤舟容膝自能安,咒合滩声十八盘。江树迎人如旧识,青山过眼倩谁看。
烟横吴岫知春早,暖入平湖见雪残。载得一乘归静社,手翻千卷解空观。
越王台上望,秋色最堪怜。五虎罗青嶂,双鸿破碧天。
芙蓉充杂佩,蟋蟀伴孤眠。欲觅知音者,雷阳路几千。
寂寞流苏冷绣茵,倚屏山枕惹香尘,小庭花露泣浓春。
刘阮(ruǎn)信非仙洞客,嫦娥终是月中人,此生无路访东邻。
绣花垫褥寂寞地放在帐子里,已经冰冷,只有倚着屏风的枕头仍带着芳香的气味。小小的庭院里,花朵上的露珠就像哭泣时流下的泪水,连景物也带着浓浓的春意。
刘晨和阮肇确实不是仙洞里住着的人,而嫦娥终究是月宫中的仙子。这一生,我恐怕无法追求到自己心爱的女子!
流苏:帐上的垂须,此借代为帐子。绣茵:绣花垫褥。山枕:指枕头。古代枕头多用木、瓷等制作,中凹,两端突起,其形如山,故名。惹香尘:这里是带着芳香的气味之意。香尘,香雾。
刘阮:南朝宋刘义庆小说《幽明录》中人物刘晨、阮肇二人的合称。二人俱东汉剡县人,永平年间同入天台山采药,遇二女子,留居半年辞归。及还乡,子孙已历七世。后又离乡,不知所终。信非:确实不是。信,诚然。嫦娥:中国神话人物,后羿之妻。神话中因偷食后羿自西王母处所盗得的不死药而奔月。东邻:借代为美女之称,宋玉《登徒子好色赋》:“臣里之美者,莫若臣东家之子。东家之子增之一分则太长,减之一分则大短,着粉则太白,施朱则太赤。眉如翠羽,肌如白雪,腰如束素,齿如含贝,嫣然一笑,惑阳城,迷下蔡。然此女登墙窥臣三年,至今未许也。”又司马相如《美人赋》:“臣之东邻,有一女子,玄发丰艳,蛾眉皓齿。”
雨停荷芰(jì)逗浓香,岸边蝉噪垂杨。
物华空有旧池塘,不逢仙子,何处梦襄王?
珍簟(diàn)对欹(qī)鸳枕冷,此来尘暗凄凉。
欲凭危槛(jiàn)恨偏长。
藕花珠缀(zhuì),犹似汗凝妆。
雨停以后,荷花和菱花飘散出浓浓的香气,岸边的垂柳上有蝉在鸣叫。
旧处的池塘空有美好的景物,没有遇见神女,楚襄王又在何处做梦呢?
鸳鸯枕头在竹席上相互倾斜地摆放着,已经冰冷;来到这里,气氛昏暗,让人满心凄凉。
想要靠着高楼上的栏杆放眼远望,心中的悔恨偏偏却又很长。
荷花上面点缀着露水,好像美人脸上流汗的模样。
荷芰:荷花和菱花。芰,菱。逗:招引,带来。噪:指蝉鸣叫。
物华:美好的景物。杜甫《曲江陪郑南史饮》诗:“自知白发非春事,且尽芳尊恋物华。”
簟:竹席。欹:歪斜,倾斜。鸳枕:即鸳鸯枕,男女共用的枕头,共有一对。尘暗:气氛昏暗。
凭:靠,靠着。危槛:高楼上的栏杆。危,高耸的样子。
缀:点缀。犹似,好似。犹与若、似意同,作同义词叠用。
逖泉已矣又菇蕕,半壁乾坤只恁休。
频岁建杓移北斗,何人持节救东瓯。
烟蜚樯艣风涛怒,云锁楼台日月愁。
南望羊城天欲暮,可堪回首问神州。