一阵新寒忍不禁,半天嘹呖堕鸿音。他乡兄弟同明月,何处江山入暮砧。
枕上唤回长短梦,镫前愁绝别离心。稻粱尔亦谋无地,漠漠卢花野渚深。
碧云乍合夕阳沈,石径人稀酒独斟。万叠楼台千树雨,一绳寒雁没遥岑。
桃笙乘势献微凉,纨扇无功送暑光。老病不嫌风露冷,莫教添作鬓边霜。
萧瑟仲秋月,飂(liáo)戾(lì)风云高。
山居感时变,远客兴长谣。
疏林积凉风,虚岫(xiù)结凝霄。
湛露洒庭林,密叶辞荣条。
抚菌悲先落,攀松羡后凋。
垂纶(lún)在林野,交情远市朝。
淡然古怀心,濠(háo)上岂伊遥。
仲秋时节霜露渐起,万物凋零,云淡天高,秋风阵阵。
住在山中的人最先能感觉到这些变化,远行游子要放生高歌才能舒缓心中思家的愁绪。
稀疏的树林中不断地刮起冷风,空荡荡的山峦上聚集着浓云。
浓重的露水洒落在庭院中的树上,繁密的叶子就从茂盛的枝条上落下。
抚摸林中野菌只感生命短暂,攀摘苍松枝叶只羡无惧严寒。
在这秋风萧瑟的日子里远远地来到林边野外垂钓,与朝廷、市场这些争名争利的场所断绝联系。
只要保持着远古人的心胸,淡然无欲,那我们离无为自适的境界也就不远了。
仲秋月:农历八月,是典型的秋日。飂戾:风声。
长谣:放声高歌。
岫:山峰。
垂纶:垂钓。
濠上:典故名,典出《庄子集释》卷六下〈外篇·秋水〉。后多用“濠上”等比喻别有会心、自得其乐之地。把崇尚老庄就说成是濠上之风。
寻风步入海塘西,山草山花径路迷。野叟不知天已老,犹拖筠杖过江湄。
曾到辛家买数瓯,醉来高枕听江流。鸟啼去岁人边树,花落今年客里楼。
才小幸无《鹦鹉赋》,官贫那有鹔鹴裘。五湖此日多风雨,何必重寻范蠡舟。
蓝缕牛衣亦可人,莫孤石火百年身。缘无骏马方求骨,岂有灵犀不辟尘。
博望仙槎通斗极,公孙高阁逼星辰。龙门壶口寻常路,齿冷人间最要津。
玉河桥下水如车,杨柳当门是我家。
飞过红尘三四点,有人骑马向东华。
日饮长江水,谁知江上心。烟波渺无极,只为别离深。
閒看浮云白,临风清且凉。烟林含紫翠,霜菊閒青黄。
远浦沈孤鹜,荒郊宿野航。心空随地静,木石自相忘。