红炉轻拨护春寒,一卷《骚经》读未阑。夜永不知明月上,瞥惊梅影到阑干。
蛸虫织月帘荡影,庭露无声桂花冷。凉砧捣夜人未眠,风过檐铃一声警。
流苏压幔珊瑚钩,明窗静对银河秋。空梁燕去碎泥落,香散金猊黯不收。
归来学稼返吾初,日与田园草木居。老去又尝新腊酒,岁除喜得故人书。
连篇锦字情斐蔚,廿首新诗韵朗疏。想见高吟饶兴会,几回满志几踌躇。
中心有所思,蹙损双蛾眉。美人竟长往,使我叹离居。
寂寞就孤枕,强眠谁得知。夜深清露重,飞梦欲何之。
觉来日迟迟,分照上罗帏。妆台理云鬓,种种尽成丝。
宋代鼎臣明隐逸,两公忠义贯薪传。擎天志在歼金冠,静海功成泛蠡船。
祠合久推人尚德,祭同方信世尊贤。犹余生气千秋后,令我低徊窦乳泉。
东山美周公,千载邈遗音。
槃槃谢家安,陈迹犹可寻。
仰睇虞峰高,俯挹娥涛深。
伟人不可作,感慨生登临。
典午鼎岌岌,日夕照忠忱。
谈笑沮温谋,尊俎却氐侵。
斯民免为鱼,清风濯鬴鬵。
抚筝疑未释,西州复沾衿。
紫囊皆少年,秉钺扫云阴。
茂绩世茅土,有孙亦璆琳。
祚移卯金刀,志士皆噎喑。
曷不效靖节,种菊遁幽林。
既縻无嘉爵,空怀子房心。
鸿鸣九霄远,雉翳嗟珍禽。
行藏异危逊,览古得良箴。
吾游几入越,独欠隮崯岑。
晋士岂清谈,底柱几江浔。
翠屏倚空碧,浮云更古今。
永言广武叹,谁续洛生吟。
长安二月多绿杨,远信未到龙庭旁。佳人中夜抱影坐,风窗泠泠愁思长。
青天无云一镜洁,万户千门音响绝。何人横笛在高楼,玉龙叫彻春江月。
民瘼民依廑圣衷,频劳法驾出深宫。五年巡狩符虞典,万世安澜颂禹功。
此日幸分青镂笔,当时亲傍玉花骢。难将荡荡巍巍德,写入金泥玉检中。
群书一束枕山楹,残雪融檐作雨声。
春梦不随春水慢,片时还到阖闾城。
别业唯栽竹,多间亦好奇。
试泉寻寺远,买鹤到家迟。
药就全离母,诗高祇教儿。
未能终住此,共有海山期。