补之敕谥村,简斋致公辅。
未必画惭诗,只为遇不遇。
尚居阑菊殿,岂占杏桃先。
梅自伤迟暮,人犹作早看。
孤戍玄云想壮图,酒酣日落歌呜呜。大材敢道马新息,短剑还闻陆大夫。
奎壁淋漓看独夜,江天冥漠失双凫。几回欲酹溪头月,又恐前身是腐儒。
对君不作寻常别,底事同销壮士颜。十里离亭折杨柳,一鞭疲马出梅关。
时危性命应相假,归去湖山岂等閒。独有天涯翘首处,春云容易泪潺潺。
海棠花上问春归,岂料春风雪满枝。
应为红妆太妖艳,故施微粉着胭姻。
翠盖佳人临水立,寂寞雨中相对泣。
漫泉浮出玉肌寒,檀娄不施香汗湿。
一阵风来碧涩翻,珍珠零落难收拾。
芳屏画春草,仙杼(zhù)织朝霞。
何如山水路,对面即飞花。
美丽的屏风上画着春天的花草,仙女的机杼上织着早晨的云霞。
但是这些又怎比得上青山绿水的道路上,迎面飞舞而来的花瓣呢。
杼:织布机上的筘,古代亦指梭。
水中仙子并红腮,一点芳心两处开。
想是鸳鸯头白死,双魂化作好花来。
梦想天平紫府开,却嗟匏系在铜台。山灵有意憎尘俗,不许寻芳暂到来。
清标傲骨绝群流,凡卉输君一百筹。似此丰姿应爱我,算来心性只宜秋。
愁生北地霜千里,梦落东篱月半钩。点缀兰闺成韵事,不辞斗酒为君谋。