吾敬林隐君,终老梅花乡。
孤山足佳处,不愿白玉堂。
古来贫贱交,富贵渠相忘。
岁寒谁古心,摇摇桃李场。
已遂东篱约,龙山兴渺然。怀中狂白眼,马上望青天。
老我终年事,关心令节前。峰峰随采石,一榻正孤悬。
惜花无计又花残,独绕芳丛不忍看。暖艳动随莺翅落,冷香愁杂燕泥干。绿珠倚槛魂初散,巫峡归云梦又阑。忍把一尊重命乐,送春招客亦何欢。
隐隐南山对草堂,秋来佳色傲春光。野人篱落三更月,青女高寒一夜霜。
帘底凭谁怜瘦影,樽前且自挹幽芳。早从绚烂归平淡,正好餐英洗俗肠。
芳树映雪野,发早觉寒侵。落远香风急,飞多花径深。
周人叹初摽,魏帝指前林。边城少灌木,折此自悲吟。
盘烟下层霄,山骨微负士。
阴阴日光淡。
漠漠风气古。
宝树压桥低,一溪环菜圃。
香山旧吟地,花径兼宿莽。
废寺亦荒凉,半间用茅补。
孤清耐久坐,客至何必主。
林静无匿声,虚檐应樵斧。
百花浮冶易为衰,独有秋芳一种奇。比德幽香归楚些,宜人高节入陶诗。
一丛孕秀霜沾蕊,三径含英露满枝。丘壑自多知己乐,肯同桃李竞开时。
梅好唯伤白,今红是绝奇。
认桃无绿叶,辨杏有青枝。
烘笑從人赠,酡颜任笛吹。
未应娇意急,发赤怒春迟。
含情默默向层漪,语语幽怀定未知。
洛浦微波长映步,汉宫香水不濡肌。
心通几点韬光藕,肠结千古托乱丝。