谁念三闾久陆沉,饱霜犹自傲秋深。年年吞吐说不得,一见黄花一苦心。
长安三月春,难别复难亲。不识冶游伴,多逢憔悴人。
渐知欢澹薄,转觉老殷勤。去矣尽如此,此辞悲未陈。
岩下虚通上入云,众山围绕一山尊。德云只在此峰顶,童子何妨问法门。
已种稚松三百本,待移苍竹一千根。不须更学药山老,月下啸声惊远村。
秀香家住桃花径。算神仙、才堪并。层波细翦明眸,腻玉圆搓素颈。爱把歌喉当筵逞。遏天边,乱云愁凝。言语似娇莺,一声声堪听。洞房饮散帘帏静。拥香衾、欢心称。金炉麝袅青烟,凤帐烛摇红影。无限狂心乘酒兴。这欢娱、渐入嘉景。犹自怨邻鸡,道秋宵不永。
岁月匆匆催白发,风尘漠漠敝青衫。
早晚扁舟逐孤雁,一江秋色挂吴帆。
洛阳马叟世称贤,童稚相看四十年。
只道诗名传宇内,宁知酒债满江边。
蓬蒿久没扬雄宅,虾菜聊随范蠡船。
此日将书付归雁,不胜清泪湿吴笺。
老桐初无异,憔悴辈散木。
良材固自信,终岁委空谷。
孤根听霜霰,厥命寄樵牧。
虽云具宫徵,谁意望琴筑。
天公怜冤愤,霹雳驱怪伏。
蛟龙出苍干,电火燃裂腹。
造物一愍吊,为惠在反覆。
神驰变废物,瞻赏改旧目。
裂为君子琴,日奏太古曲。
因知物兴废,尚尔转祸福。
志士抱孤操,来者怳未卜。
壮年昧筹算,奚用定荣辱。
枯株围古寺,长觉莫寒增。
坐听吹风雪,吟移照佛灯。
试茶铛则水,点笔砚生冰。
门外营营者,谁人及似僧。
淑气熏人醉似霞,子规声里欲飞花。马蹄踏遍青山道,底事春深未到家。
天台吴架阁,京下忆寻梅。倚杖月中立,思君江上来。
夜深怜雪落,香动觉春回。独坐溪边石,晴云满绿苔。