东风残柳旧烟青,不见长亭共短亭。
几处王孙芳草地,胡僧相对坐看经。
道人不识忧,隤然罕所虑。匈中有奇怀,常得山中助。
时乘酒半醺,或值睡初卧。独往恣幽寻,欣若有所遇。
有时深林行,穿径忽失路。有时湖上还,看云忘所务。
凝目孤鸢归,倾耳细泉注。所造趣未极,边陆任昏暮。
非关耽清娱,曾是秉远慕。閒心始造理,忙意多失步。
嗟尔行道人,迫迫焉所赴。
开岁常怀湖上游,干戈阻绝未能酬。水光山色依然好,红叶青松不奈秋。
驱寇曾闻当日喜,渔歌犹有昔时愁。独怜鸥鸟沙汀上,来往翻飞得自由。
河洑关初启,荷塘路转幽。春深林树合,雨过野云流。
老眼花摇落,吟怀鸟唱酬。夕阳山色好,归骑更淹留。
李将军言:部曲尝掠人妻,既数年,携之南征,值其故夫,一见恸绝;问其夫已纳新妇,则兵之故妻也。四人皆大哭,各反其妻而去。予为作《浮萍兔丝篇》。
浮萍寄洪波,飘飘束复西。
兔丝罥乔柯,袅袅复离披。
兔丝断有日,浮萍合有时;
浮萍语免丝,离合安可知!
健儿东南征,马上倾城姿;
轻罗作障面,顾盼生光仪。
故夫从旁窥,拭目惊且疑;
长跪问健儿:“毋乃贱子妻?
贱子分已断,买妇商山陲;
但愿一相见,永诀从此辞。”
相见肝肠绝,健儿心乍悲,
自言“亦有妇,商山生别离,
我戍十余载,不知从阿谁?
尔妇既我乡,便可会路歧。”
宁知商山妇,复向健儿啼:
“本执君箕帚,弃我忽如遗。”
黄雀从乌飞,比翼长参差,
雄飞占新巢,雌伏思旧枝。
两雄相顾诧,各自还其雌。
雌雄一时合,双泪沾裳衣。
伊谁破混沌,盘根㨿坤舆。崭然露头角,肖像躬犁锄。
落日下空谷,藉草明月孤。山风起林末,过者闻鼾呼。
居人事耕稼,对此空踌躇。
萍泛春旭更,林息人烟少。花地上红葵,禽枝入黄鸟。
湖占蛟房黑,树主雁堂缥。閒心答幽云,窈窕行天杪。
四海诗人说石屏,一时知己尽公卿。
家传衣钵生无愧,气挟江湖老更清。
重感慨时多比兴,最瑰奇处是歌行。
九原不作空遗稿,三些吟魂泪为倾。
栖凤枝头数叶轻,井边篱落正关情。
晚来纵有西风过,一片秋声作不成。
刮地风成阵,漫空雪作团。
侵陵诗骨瘦,开拓酒肠宽。
入竹寒声细,缄梅冷艳乾。
长官何太喜,农事正相干。