红雪霏霏入燕泥,朝来犹是可怜枝。
春风葵麦玄都观,可是刘郎见事迟。
梧桐月转影翩翩,竹屋抄书夜未眠。
林下不知秋远近,西风一叶堕灯前。
大德始无颇,中智是所是。居然已不一,况乃务相诡。
小道致泥难,巧言因萋毁。穰侯或见迟,苏生得阴揣。
轻既长沙傅,重亦边郡徙。势倾不幸然,迹在胡宁尔。
沧溟所为大,江汉日来委。沣水虽复清,鱼鳖岂游此。
贤哉有小白,仇中有管氏。若人不世生,悠悠多如彼。
飞来闻古寺,此日费跻攀。殿耸松阴上,江随石势翻。
宦情灰善果,乡泪隔禅关。愁思群僧少,猿声落照间。
突兀招提境,飞来事已神。江山如有主,钟磬渐相亲。
殿势高云护,炉烟怪鹤驯。诸天殊未到,危处石嶙峋。
层城击柝四面急,倦客病起开荆扉。疏星映树没还见,孤鸟傍池栖复飞。
却愁为令强断酒,翻忆归山歌采薇。草虫拂衣不可耐,玉麈乘风时一挥。
暧暧烟际树,悠悠原上村。奇峦羃云脚,激水漱石根。
远色虚难拟,幽襟孤可扪。虽无跻攀侣,兹地足隐沦。
焦先但作蜗牛庐,真与蜗牛壳相似。当时虽省营筑劳,把茅盖头已多事。
珏溪樵客意高远,几欲巢居如上古。茂林深处即幽居,树作檐楹根作础。
经始全资木居士,竹夫人来共胥宇。删繁聊藉刈禾镰,补罅不须修月斧。
山中熊馆作比邻,梦里蚁城真别墅。葱帐不容逋客归,药房闲咏骚人语。
月钩斜挂褰云箔,霞绮高长当朱户。瑶砌无尘透晓霜,珠帘隔雾连天雨。
洞门虽开亦非开,当空凿出高崔嵬。凭虚公子见之喜,便约亡是公同来。
更容明月作不速,宾主谈辩声如雷。画空题诗记真赏,要与幽人作榜样。
是中无欠亦无馀,一任傍人说半藏。莫言基址真牢固,夜半负之人莫悟。
玉川胆怯不须论,觑著地皮捲不去。须防毗耶无垢师,擎向手中便进步。
要当石头具道眼,本自无来今不住。饶他百倍有神通,到此一筹无用处。
柏香烟裹沦山茶,穷似烧丹道士家。
窗纸渐明寒月上,一肱清梦入梅花。
一泓寒玉浸青山,妆点楼台夕照间。
歌管满船春未懒,惜无人伴白鸥闲。