春风千里动,榆塞雪方休。
晚角数声起,交河冰未流。
征人临迥碛,归雁别沧州。
我欲思投笔,期封定远侯。
花絮纷如此,春风为底忙。渐衰宜散地,多感避欢场。
残月搴珠箔,愁波挹玉浆。将雏馀一燕,寂寞住雕梁。
遥夜凄风入素弦,沈沈灯色感华颠。清钟孤枕惟凭醉,细竹空窗不解眠。
有子伶俜资药裹,无家飘泊信烽烟。天翻海阔肠堪断,犹耐青春看月圆。
騕袅千金装,银鞍七宝光。臂鞲横翠羽,腰剑淬鱼肠。
蹀躞趋平乐,传呼入未央。女兄专内阃,家弟拜中郎。
塞北惊烽火,关西迫犬羊。奋身膺虎旅,衔命捷龙骧。
毅勇锋先夺,豪雄殿每当。三秋收陇阪,百战定河湟。
懋赏彤弧出,殊恩紫诰香。繁缨归邸第,刍秣厌膏粱。
牧竖争垂组,奚官尽佩珰。风流倾霍卫,意气薄金张。
觱栗吹秦女,琵琶拥赵倡。桂钗徵妙舞,桃莞狎清觞。
解甲听宫漏,投鞭近苑墙。宁知人代里,憔悴有冯唐。
北雪寒云未可亲,玉容肯受朔风尘。月从开后疑无色,天向枝头别有春。
隔屋冻林还映水,到窗寒影自宜人。年来不作调羹梦,荒圃疏篱意最真。
人夸之子得春早,道眼看来春最迟。
万木已悲欲瘦,一花才与水相宜。
乾坤寂寞常如客,今古平章无尽诗。
说著色香犹近俗,丹心祗许伯夷知。
卧病茅檐雨色低,出门羸马恨深泥。墙头腐草飞丹鸟,屋角枯桑长树鸡。
嫠妇无衣中夜泣,寒螀催梦五更啼。连村黍麦漂流尽,客里令人思转迷。
闇闇积雨浸城皋,四望平畴白浪高。太息人材无董贾,可怜经济属萧曹。
山东璧马祠河伯,海上旌旗拥贼壕。燮理自知廊庙贵,腐儒忧国谩心劳。
寂寞村斋里,春深日觉迟。药残呼仆斸,背倦倩儿捶。
户外鸟啼树,井边犬护篱。地幽无客至,閒检杜公诗。
真面须从雪里看,两三株傍瓦檐端。化工弄巧施朱绿,免议书生一色寒。