魏子手挽高丽弓,气满两石开青虹。田郎亦自号猛手,谈笑弯弓自裹肘。
秋风系马古原下,合耦翩翩习步射。眼中何有百步的,彊干惯使千年柘。
共惊二子手法利,突如流星中如树。侧身仰视秋云开,飞鸟顾之不敢度。
壮哉二子气如虹,左挥右霍真两雄。燕山秋高太白动,寒日猎猎吹胡风。
前时出军大同垒,红缨白马多乳子。柔丝斗弩不解持,吹竽之滥诚可嗤。
彼乳子者何足道,可惜王师直为老。吁嗟田魏二子真雄才,高坛大纛何有哉。
忆昔北寻马子洞,二月风雨三冬寒。乘舟济川浪汹汹,驱车遵陆泥盘盘。
挹君豪名振河悬,走过山阴识君面。燕颔虬髯熊豹姿,当时令我喜欲旋。
吁嗟交道无早晚,谊合斯须倾肺胆。翟公何署死生情,阮籍徒为青白眼。
金樽有酒池有鱼,鱼肥可脍酒可
说著嘉兴太守贤,野梅官柳亦欢然。贫民不识重租苦,老吏难将一事瞒。
但有诗书堆几上,更无歌舞到樽前。凡为郡者皆如此,天下何由不治安。
红杏枝枝娇似染,绿杨处处密成围。苦无颜色相追逐,自趁东风作雪飞。
百日织綵丝,一朝停杼机。机中有双凤,化作天边衣。
使人马如风,诚不阻音徽。影响随羽翼,双双绕君飞。
行人岂愿行,不怨不知归。所怨天尽处,何人见光辉。
晨登凉风台,暮走邯郸道。曜灵何赫烈,四野无青草。
大军北集燕,天子西居镐。妇人役州县,丁男事征讨。
老幼相别离,哭泣无昏早。稼穑既殄绝,川泽复枯槁。
旷哉远此忧,冥冥商山皓。
东风吹大河,河水如倒流。河洲尘沙起,有若黄云浮。
赪霞烧广泽,洪曜赫高丘。野老泣相语,无地可荫休。
翰林有客卿,独负苍生忧。中夜起踯躅,思欲献厥谋。
君门峻且深,踠足空夷犹。
山中有流水,借问不知名。映地为天色,飞空作雨声。
转来深涧满,分出小池平。恬澹无人见,年年长自清。
远师驺忌鼓鸣琴,去和南风惬舜心。
从此他山千古重,殷勤曾是奉徽音。
远弃甘幽独,谁云值故人。好音怜铩羽,濡沫慰穷鳞。
困志情惟旧,相知乐更新。浪游轻费日,醉舞讵伤春。
风月欢宁间,星霜分益亲。已将名是患,还用道为邻。
机事齐飘瓦,嫌猜比拾尘。高冠余肯赋,长铗子忘贫。
晼晚惊移律,暌携忽此辰。开颜时不再,绊足去何因。
海上销魂别,天边吊影身。只应西涧水,寂寞但垂纶。